Twórczość, Autre

Lecz wtedy nastaje dzień i realia przytłaczają mnie ciasno do gruntu tak, że mogę czuć jego zapach. Fetor zakłamania, gnijącego szczęścia i rozkładających się resztek nadziei, którą ktoś gdzieś kiedyś zasiał licząc, że wykiełkuje z niej nowa lepsza rzeczywistość.

Moje życie wygląda na takie dorosłe, a ja się po prostu w nim zamknęłam jak dziecko w szafie, gdy przed czymś ucieka.

Znalazłam przez przypadek Twoje stare zdjęcie
i znowu nie jestem sobą,
i znów boli mnie serce.

I wszystko się spełnia, dorosłości marzenia możliwe.
Tylko oczy moje patrzą tak, jakoś nieszczęśliwie.

Być może nieświadomie śledzimy się wzajemnie:
przyłapujesz się na mojej obecności w Twoich myślach,
szukam Cię na zdjęciach wspomnień.
Lecz gdy znajdziemy się dostatecznie blisko,
milczymy, uciekamy, zaprzeczając swoim pragnieniom, wracamy do punktu wyjścia.
Być może...

Echo deszczu rozbrzmiewa po lesie.
Spalinowy wiatr opary westchnień niesie.
Na asfaltowej ścieżynie na chwilę przystanął czas.
W kwaśnym deszczu melancholii betonowy moknie las.