Jest piękny, letni wieczór, czuję przyjemny powiew wiatru spacerując nadmorskim bulwarem słuchając śpiewu ptaków ukrywających się wśród potężnych konarów drzew rosnących tam o wielu lat. Nawet niebo wygląda inaczej, jakoś tak piękniej niż zwykle, jakoś tak delikatniej i przyjemniej dla zmęczonych oczu. Idę z myślą o odpoczynku i wytchnieniu, z nadzieją na lepsze jutro. Podążam krok za krokiem wpatrując się w morze, bardzo kocham morze, plażę i piasek, szum fal i to cudowne morskie powietrze. Czasem znajdę muszelkę w morskim piasku, w którą się wpatruję jak w miłość, tę prawdziwą z uczuciem tak wielkim jak nigdy dotąd nikogo nikt nie kochał… Czuję dotyk morza, które tak pięknie faluje, czuję powiew wiatru, który mówi mi, jak bardzo ona tęskni, czuję smak powietrza, które jest życiem dla każdego z nas… Chcę tak trwać i wierzyć, że ta chwila nigdy się nie skończy, że będzie trwała wiecznie, aż po życia kres…
W oddali spostrzegam dwie postacie idące w moją stronę, jest to starsze małżeństwo, które tak jak ja spaceruje nadmorskim bulwarem z nadzieja że będą żyć wiecznie. Nigdy w życiu nie widziałem nic piękniejszego, idą trzymając się za ręce, patrząc sobie w oczy z tak wielkim uczuciem jak nigdy, trwają w tak wielkiej miłości, nie znam nikogo takiego, kto by tak szczerze i oddanie kochał. Patrzę na nich z wielkim podziwem i zaczynam jeszcze mocniej wierzyć, że prawdziwa miłość istnieje naprawdę…
1,9°C 57
