Twórczość, Asiaa

Myślisz że wystarczy mnie ucałować , przytulić i zapomnę o wszystkim ?
I nie mylisz się -
zapominam...

ale tylko na chwilę
- później ów niepokój wraca
znacznie silniej ...

Bo wiem co mogę utracić ...

Wyłaniasz się z moich myśli
cicho i bezszelestnie
Zastygam w bezruchu ...
Boję się spłoszyć tę chwilę , która przepadnie
- jak słowo wykrzyczane w rozpaczy.
Czuję twą obecność - całym ciałem i świadomością - to boli...

Cierpienie też może być piękne - gdy wypełniam je twoim wizerunkiem...

Przytulam twarz do poduszki,
i czuję , czuję że robi się mokra...
To ze wzruszenia
To na myśl o Tobie ...

Oddam Ci myśli - byś zabrał je wszystkie
i ogrzał oddechem... I wszystkie sny
które rodzą się przed świtem za zasłoną powiek... i uśmiech - ten najskrytszy - bo do swoich marzeń.
A gdy wszystko to przyjmiesz - dam Ci ...
jeszcze więcej - gdyż niewyczerpalne są wody mojej duszy...

Już wiem co to miłość ,
Obydwoje wiemy...
To szukanie twego spojrzenia...
To radość twego uśmiechu...
To pragnienie muśnięcia twej dłoni ...
- nieśmiało, tak aby nikt nie widział

To...to wiele pięknych chwil
i strach , że kiedyś się skończą ...

W życiu najpiękniejsze jest
... oczekiwanie ...
Czekasz na rycerza
który przyjedzie po Ciebie na białym koniu...
Czekasz na koniec i na początek.
Czekasz i tęsknisz, bo wierzysz i czujesz
że "to" będzie dobre...

a potem przychodzi rozczarowanie...
- brutalna rzeczywistość !!

Muszę to zrobić
oszalałabym bez codziennych narodzin....
Wybacz mi...
Poddaję się ,
bym sama mogła walczyć ze sobą ...

Wyrok nosić w sobie tak,
by nikt nie zauważył , nie odgadł ,
nie podejrzewał , nie odkrył mojej rozpaczy
- cienia, który mnie nie odstępuje i przytłacza .

Nie zatrzymywał, nie zapłakał , nie pogniewał się na niemoc losu, który spada jak jastrząb na ofiarę i zjada by przeżyć...

To ty jesteś winny...

Odchodzę i wracam...
Wracam i odchodzę...
Wierzę , że kiedyś skończę z tym co niemożliwe do zrealizowania - że będziemy razem...

Kolejny raz daję dowód swojej naiwności...

Nie potrafię się bez Ciebie poruszać
po moim Królestwie...
Wszystko mi Ciebie przypomina.
Schowałam Twoją fotografię...
Nie mogę teraz na nią patrzeć .
Przez te wszystkie dni wytrzymywałeś
moje radości, smutki , ucieczki, powroty .
Kiedy się na Ciebie gniewałam
- o jakiś nic nie znaczący drobiazg
- Przepraszałeś mnie...

Dawałeś mi szkołę prawdziwej przyjaźni i nadal to robisz...

Kiedy mówię "kocham" to słowo wydaje mi się zbyt małe ,
w porównaniu z tęsknotą ... która mnie spala co dzień...

Jak tak można żyć ?
Nie mogę uprawiać miłości...
Mogę jedynie kochać opętanie...

Czas może pomóc, ale teraz w tej konkretnej chwili zgrozy wiedza o tym, że czas pomoże , jest mi równie przydatny jak przyrząd do robienia lodu Eskimosowi !

Dotykała jego twarzy na zdjęciach z rewerencją , do jakiej zdolni są tylko ci, co naprawdę kochają miłością, która odbywa się bez wyjaśnień...