Twórczość, Arthorius

Pewien odważny saper z legnicy
Rozbrajał miny na ruskiej granicy
Gdy wybuchła bomba
I rozbrzmiała wojny trąba
Uciekł bo zapomniał gaśnicy

Czy kochałaś mnie prawdziwie…
tak bez końca, wręcz łapczywie?
Czy ufałaś mi bez granic…
Słowa obcych mając z nic?
Czy uśmiechem mnie wabiłaś?
Może tylko mną bawiłaś….
Czy wtedy, nocą na tej plaży…
Ogień w sercu Ci się żarzył?
Czy gdy stałem na kolanach…
Wspólne życie miałaś w planach?
Czy zgodziłaś się naprawdę?
Proszę, błagam powiedz prawdę!

Pięknie było dużo brałaś…
I tak szybko zapomniałaś
Zostawiłaś mnie zagubionego
Z masą pytań tak…samego
Teraz wiem w mych uczuciach są granice
Gdzieś głęboko tam w psychice
Nas już nie ma, to już było i nie wróci!
Przeszłość jednak umysł młóci …
KONIEC TEGO! Nie chcę więcej…
KOCHAM CIĘ, ale jeszcze raz?
Zdechnę prędzej.

Nigdy Ci tego nie przeczytam,
Kartka, papier …to je pytam

Tak na koniec, dziękuje Ci za Ciebie
Przez czas jakiś było mi jak w niebie
Znajdź swą miłość, bądź szczęśliwa
Tyle dziś Ci życzę…. moja Miła

Ślepia, zakute w łańcuchy, mgła
Odnajduje sens, swego życia
Serce piszczy krzykiem marnym
Fizycznie, dotykasz mnie miłością
Ciało gdzieś tam sobie, umysł znikł
Wystukujesz moją przyszłość
Subtelnie mówisz „wybrałam”…
Spętany, zniewolony, szczęśliwy
Znalazłem to w Twych ustach
Już wiem, że tam się rozkosz kryje
Przez Twe usta… słodki nektar pije

Gdy śpiewałaś mi piosenkę
Ja trzymałem Cię za rękę
Gdy patrzyłaś w moje oczy
Serca ogień we mnie kroczył
Gdy mówiłaś piękne słowa
Pragnąłem tylko Cię całować
Gdy pachniałaś swoim ciałem
Miałem wszystko czego chciałem
Gdy dotykiem swym pieściłaś
W każdy atom się wgłębiłaś
Gdy na chwile głos straciłem
W oczach mych widziałaś, że mówiłem
Gdy gwiezdnym mnie karmiłaś pyłem
Wtedy, wtedy właśnie żyłem!!!
Gdy kochaliśmy się w mroku
Byłaś światłem mego wzroku
Gdy robiłem Ci śniadanie
Ja wiedziałem, że czekałaś na nie
Gdy troskliwie mnie słuchałaś
Smutek duszy przeganiałaś
Gdy jak para staliśmy na zdjęciu
Brakowało tylko córki, synów pięciu
Gdy mówiłaś: „czuje się bezpiecznie”
Chciałem by ta chwila trwała wiecznie

Byłaś kawą dla ospałego serca,
Kochałem Cię jak poranną Rosę
Chciałem ślubnego kobierca
Dziś o litość tylko proszę….

Żyjesz już tylko w mym wspomnieniu
Pozbyć się tego, daj mi Boże!!!
Uleć ze mnie Miła… w oka mgnieniu
Chce odzyskać, grunt, podłoże….

Co mi po tych gwiazdach wszystkich
W które, nocą idąc… patrzę…
Nie chcę tego…
Czy siła gniewu pamięć zatrze?

Ciężko powiązać oba końce
Per aspera ad astra?
Wybacz… moje Słońce….
Tu na razie tylko cierń wyrasta

Dlatego
Nie śledź już mojej duszy

I niech…
Szlak trafi to całe Nasze rozstanie
Wiersza tego też pisanie
ZABIERZ mi nasze kochanie!!!
Lecz nie miłość…ona zostanie:(

Muzyka już podaje tony.
Skrzypce tworzą dźwięki
podsycają je Twe jęki.
Kusisz sobą niepojęcie,
zaraz...
wpadniesz w me objęcie
Pragnę tańczyć tango.
chmurną nocą, do nagości,
to...
efektem tej bliskości
Stworzę jedną pozę
w Twoich oczach dojrzę,
grozę...
plecy...
w strachu me rozpijesz,
tam...
paznokcie ostro wbijesz
Całe ciało tańcem Twe,
rozbiorę...
oczy po nim spacerować nie
przestaną...
bo odpowiedzią na nie,
blizny...
na mym stanie.
Nic już się nie liczy
nie ma świata,
wokół...
ja jedyny jeden sokół.

Nie wiem czemu ja to piszę,
żadne słowo tego nie opiszę...
Tylko w tańcu idąc w głuszę
zostawiam swoją...
biorąc Twoją duszę.