Twórczość, Arrow

Nic o tobie nie wiem, a ty odkrywasz mnie z taką łatwością. Docierasz do najgłębszych zakamarków mojego nieuporządkowanego umysłu. Wpływasz na moje zachowania. W ciągu sekund łamiesz zasady, których ściśle przestrzegałam przez całe życie. Sprawiasz, że czyny z kategorii ,,niedozwolone" stają źródłem radości bez poczucia wstydu. Zmieniasz mnie. Łamiesz tę osobę, którą kształtowałam od momentu narodzin. Zatracam się w twojej przestrzeni. Wciągasz mnie w twój świat pozbawiony wstydu, cielesnych zahamowań, o ograniczonym systemie emocjonalnych wartości, świat, w którym rządzi fizyczność, pojęcie potrzeby i zaspokojenia. To proces, który nieświadomie rozpocząłeś poznając mnie. Czuję jego trwałość, zdaję sobie sprawę z tego, że za jakiś czas zniszczy wszystkie cechy określające osobę którą jestem. Utracę moją tożsamość jeśli nie wyrzucę cię z mojej codzienności.
Tragiczny jest fakt, że świadomie zbliżam się do przepaści trzymając twoją dłoń i nie chcę się zatrzymać, wyłącznie dlatego, że teraz już tylko twój dotyk pozwala mi oddychać pełną piersią.

Mężczyzna, który podnosi rękę na kobietę staję się już tylko imitacją przedstawiciela płci męskiej.

Gdy już zabraknie mi sił by iść
zacznę się czołgać

ale nie stanę w miejscu.

Utwierdziłam się już w przekonaniu, że nigdy nie przejdę obok ciebie obojętnie. Twój widok zawsze będzie powodował przyspieszenie pracy mojego serca a każde dźwięcznie wypowiedziane przez ciebie słowo będzie dreszczem przechodzącym przez całe moje ciało.
Pogodziłam się już z wolnością którą mi dałeś, jednocześnie zgadzając się na uwięzienie w stanie zawieszenia.
O nic cię nie winię. Nie czuję żalu.
Jedynie życiu nie potrafię wybaczyć tego, że nie mam za czym tęsknić, tylko wiecznie pragnę.

Widzę tragiczny obraz miłości,
niedoceniony przez ogół ludzkości.
Patrzę na dłonie przybite do krzyża.
Słyszę serce- na pomoc wzywa.

Wybrany przez ojca, obdarzony cierpieniem,
przez które osiągnie wieczne zbawienie.

Widzę go, spójrz! O kulach chodzi.
Patrz w drugą stronę! Bez ręki, bez nogi.
A tam właśnie ktoś go na wózku wiózł,
później z odrazą na Golgotę wniósł.

Ten niezawiniony brak świadomości-
-tak smutny obraz ludzkiej niewinności.

Niezrozumiane ludzkie męczeństwo-
- to nie przypadek, nie tylko podobieństwo.
To na tych ludziach, Twoje odbite znamię.
Przysięgam, widzę, nie kłamię.

Na tej ziemi wciąż trwa męka Pańska,
cierpienie, ten ból, niesprawiedliwość- to łaska.

Już tyle razy upadałam na kolana
Z łkającym sercem, krwawiąca duszą
Rozpaczliwie na pomoc wzywałam Pana
Patrząc jak ostre żyletki me palce kuszą.

Możliwość wyboru, jak jej brak-
-równie niesprawiedliwa.

Świadomość życia, lecz nie siebie-
-wręcz chorobliwa.

Z prochem i gruzem zostałam zmieszana
Podczas gwieździstej nocy
Lecz wśród pyłu i kurzu słychać serce
Bijące resztkami swej mocy.

Już tyle razy upadałam na kolana
Lecz gdzieś tam w ruinach wciąż tli się walki wola
I po raz kolejny wzywam swego Pana
Wstaję z popiołów, już wiem, że życiu podołam.

Dedykowane W.G

Zapytałeś-,,Kim dla ciebie jestem?".
Odpowiedziałam, że nie wiem.
Ale czy koniecznie muszę nazywać to uczucie szczęścia i spokoju gdy cię widzę?
Tę potrzebę rozmowy z tobą?
Tę tęsknotę po dłuższej rozłące?
Sprawiasz, że się uśmiecham, że oddycham głęboko i spokojnie, że czuję się swobodnie.
Sprawiasz, że jestem sobą.
Ale nie, nie kocham cię.
Nie jesteś też moim przyjacielem...

...lecz jesteś mi potrzebny, bardziej niż ktokolwiek inny.

Dlatego błagam nie zadawaj więcej pytań
i nie każ mi nazywać tego kim dla siebie jesteśmy.

Proszę. Po prostu bądźmy.

Można rozmawiać w ciszy.
Można powiedzieć sobie wszystko nie otwierając ust.
Współczuję tym, którzy nigdy nie doświadczyli takiej rozmowy.
Dla mnie cisza jest najpiękniejszą formą komunikacji.

Dlaczego?

Bo nie ma w niej miejsca na kłamstwo.