Twórczość, Arnal

Czasem jest tak, że jest Ci zimno, ale odsuwasz się od ognia, bo boisz się, że się sparzysz.

- Niech Pani wybaczy, ale jeżeli mam wybierać pomiędzy
dialogiem z niemieckiego, a ratowaniem walącego się świata starej przyjaciółki, to raczej wybieram to drugie.
Bo ocenę w dzienniku, zawsze można poprawić, a człowieka,
któremu wali się świat naprawić można tylko raz...
_______________________________
Z dedykacją Dla Mojej Kochanej Anetki, która ciągle się gubi. Zupełnie tak jak ja.. ;**

I wiem, przecież wiem,
Że już nic nie będzie takie jak kiedyś.
Nasze serca już tak samo nie zabiją.
Dzisiaj znowu głośniejsza niż wy
Jest moja muzyka.
Już mi nic nie przychodzi do głowy.
Trzeba czasu, by poukładać to wszystko.
Piłka zgubiona gdzieś w trawie.
Porzucony długopis na lekcji,
Już nigdy się nie odnajdzie.
Zostawione uśmiechy w tych konkretnych miejscach
I wyschnięte łzy na wszystkich poszewkach.
Czekolada ma słodki smak.
Smak Ukojenia.
Portrety na ścianach i odpadające zdjęcia,
To tylko uchwycone sekundy.
Zabijcie mnie, choćby dzisiaj.
Poleją się wspomnienia zachowane na wieczność.
Jakbym pisała wszystko na nowo.
Kartka zastępująca kolejny dzień.
Zatrzymaj się, gdziekolwiek jesteś
I zachowaj mijającą chwilę.
Bo tak trudno kochanie, tak trudno
Powtórzyć dzień, który zdarzył się tylko raz.

A nad naszymi głowami rozpościera się niebo.
To niebo widziało więcej niż każde z nas.
Ty patrzysz w górę prosząc o lepsze jutro,
A niebo chce tego, byś poprawił się ty...

Rany się goją,
Ale blizny zawsze zostają.
Łzy wyschną, ból przeminie.
Wspomnienia będą ranić i koić.

Jesteś głupi, skrzydlaty.
Czy naprawdę porzuciłeś Niebo,
by stać się sługusem Głębianina ?

Poszukaj we mnie siebie.
Ja poszukam siebie w Tobie.
Nauczysz mnie jak znów mam być sobą.
Naucz mnie znów oddychać tym powietrzem,
które jest tak zanieczyszczone.
Odszukaj mnie, bo trochę się pogubiłam...
______________________________________________________
feralna sobota, gdybym nie była uzależniona od bólu, byłoby inaczej

Utrzymywała wszystkich w kłamstwie.
Ale Ci wszyscy doskonale znali prawdę.
A ona wciąż grała w swoim przedstawieniu,
oszukując już tylko siebie samą.