Twórczość, Arios

Zawsze, gdy było ciężko, potrafiłem znaleźć siłę, by walczyć dalej. Po głowie chodziły mi myśli wielkich ludzi, jak to należy dawać z siebie wszystko do końca. Wychodziłem z tego wszystkiego bogatszy, chociażby o świadomość popełnionych błędów, nauką na przyszłość.
Dziś jest inaczej. Właściwie nie zdarzyło się nic, a ja nie mam sił, by wstać, postawić kolejny krok, spojrzeć w lustro i nie spuścić wzroku.
Najgorsza jest jednak świadomość, że nie mam pojęcia dlaczego.

Kto właściwie zasługuje na to, by mówić do niego "ojcze"? Kim trzeba być, co trzeba zrobić, jak trzeba żyć?
Tych odpowiedzi szukam. I chociaż nie wiem, czy kiedyś je znajdę, nie pragnę więcej niż od tego, śpiącego teraz, maluszka, usłyszeć wypowiedziane z uśmiechem jedno słowo:
Tato!

Zgubiłem swoją ścieżkę. Zacząłem iść przez ciernie, a na każdym z nich zostawała część mnie. Aż w końcu usiadłem na polanie, jak puste naczynie, zastanawiając się, co jeszcze ze mnie zostało.
I wtedy las otworzył nową drogę, a ja znów idę, delektując się każdym krokiem, smakując każdy oddech. Podziwiając drzewa, kamienie, a nawet źdźbła trawy buduje siebie na nowo.

Tymi kilkoma słowami zabiłaś we mnie współczucie. Chęć pomocy innym, altruizm, otwartość i wiara w ludzi w tej właśnie chwili odeszły do przeszłości. Sześć stóp pod ziemią, zalane cementem.
Teraz z czystym sumieniem możesz powiedzieć o mnie to wszystko, co wcześniej mówiłaś o innych, a ja tylko przytaknę i zaśmieję Ci się w twarz.
Dziękuję. Zdjęłaś ze mnie wielką odpowiedzialność - bycia Człowiekiem.

Bo od tego właśnie mam przyjaciół, to małe grono osób, które są mi najbliżsi. By zadawali pytania, których ja sam boję się zadać. Pokazywali mi sprawy pod takimi kątami, pod którymi lękam się patrzeć. Wypominali błędy, do których nie chcę się przyznać.
Teraz już wiem, że tylko takich ludzi mogę szczerze nazwać przyjaciółmi.

/zainspirowane rozmową/

Wyliczała swoje wady bez zaczerpnięcia tchu, jak mantrę. Wskazówka na zegarze drgnęła dwa razy.
Dwie minuty wad. I całe życie, by je przezwyciężyć.

Przerażające, jak bardzo ludzie krzywdzą samych siebie próbując udowodnić innym, że świat ich skrzywdził.

A towarzyszem jedynie pusta karta pamiętnika. I oto kolejna strona czeka na dotyk pióra. Co się wydarzy w ostatnim dniu tego roku?
Rutynę mieszając z zaskoczeniami, słowa wypisuję - jedno po drugim pojawiają się na papierze. To ja piszę? Czy tylko patrzę z oddali?
Chciałbym wiedzieć.