Twórczość, A.Pech

Wypaliłam się na czyichś ustach
gdzieś przelały się chmury
a moje serce ma rdzawy kolor
od stęchłych wspomnień

łoża nie miłości

Drę duszę na drobne kawałki
zagłuszam krzyk milczących pragnień
zawijam w jesienne
spadające liście
niech potęsknią za życiem poza mną
zanim zwiędną

Wciąż tkwię w martwym punkcie życia, w szklanym domu, ze ścianami, którym nie potrafię rozbić. Przez okna wpada nadzieja na zmianę, ale ręce mam za ciężkie, żeby ją unieść...
Zazdroszczę kamieniom, utkwionym w rzece, one przynajmniej czują ożywczy chłód wody.

Zdaje mi się, że szczęście spogląda na mnie z każdego kąta, z każdego rogu a nawet z kiosku z gazetami. Stoję i patrzę, widzę. Niestety, kiedy wprawiam nogi w ruch, znika. Mój krok zamiera, a przede mną wyrasta ściana, obszarpana, wyszarzała, stara ściana. Chciałabym chwycić mocno za klamkę wyimaginowanych drzwi i przejść. Przejść tam, gdzie schowało się szczęście.

Coraz bardziej staję się chłodniejsza i coraz bardziej lekceważąca świat.Zamknięta w sobie hoduję własne piekło. Z rozpaczą uświadamiam sobie, że wewnątrz mnie toczy się wojna, wojna między pragnieniami i rozsądkiem. Zbyt obawiam się tego, czego pragnę.

Czy wiesz jak to jest stracić wszystko do granic siebie, gdy nie ma już nic, co pomoże wziąć oddech? Dzień zlewa się z nocą, szarość obejmuje myśli, słowa stoją w miejscu.
Jeśli nie wiesz, nie próbuj zrozumieć.

15 05 2014, ost. myśl z poprzedniego konta, która w moim życiu nadal jest aktualna.