Twórczość, Antoni Dragończyk

Wierzymy w to, co zapisali inni, wierzymy w to, co namalowali inni, wierzymy w to, co widziało tak wielu przed nami, a czego nie widział nigdy nikt z nas ani nikt nam wcześniej znany. Bogowie powinni objawiać się od czasu do czasu, pokazując sens w naszych wszelkich dążeniach. A jeżeli nie chcą tego zrobić, jeżeli są zbyt leniwi, uparci i dumni, to niech nie dziwią się, kiedy bez wyrzutów sumienia zerwiemy kolejne jabłko, jabłko które to okazało się własną wolą, lepszą od raju, a które teraz okaże się wiedzą, lepszą od bogów i ich życia wiecznego.

Jednak on, jak i jego inni uczniowie, jeżeli w ogóle można ich tak nazwać... Nikt nigdy nie był dla Zerona uczniem, jednak on dla wielu był nauczycielem, i śpieszył z kolejną radą. Złapał go za rękę tak, aby przestała się trząść i spojrzał mu w oczy.
-Boisz się?
-Tak...
-Niby czego? Że staniesz się taki jak on? Że ogarnie cię nienawiść? Że będą męczyć cię koszmary? Że nie dasz rady?
Nastąpiła cisza, jednak nie przez to że Abelai musiał się zastanowić. Cisza nastąpiła dlatego, że nie mógł on wyksztusić z siebie żadnego słowa, ani nawet przełknąć śliny.
-Chyba wszystko naraz...
-A więc zrób to z zimną krwią. Nie musi cię to męczyć, nie musisz czuć nienawiści, smutku, radości. Nie musisz [...]

Człowiek może zapomnieć o twoim imieniu, zapomnieć jak wyglądała twoja twarz czy nawet od początku nie zwracać na to uwagi. Ale nikt nigdy nie zapomni, jak się przez ciebie czuł. Za równo w dobry jak i złym sensie.

Jeżeli uratujesz kulawego psa, to będzie ci wierny całe życie. Co ciekawe, z ludźmi zwykle bywa podobnie.

Życie jest zbyt długie, aby chować urazę aż do jego końca. Mam nadzieję, że kiedyś podadzą mi rękę.

Czuję, że kiedy zdecyduję się w końcu powiedzieć wszystkim, co tyle lat zabija mnie od środka, to nie będę miał siły nawet pomyśleć tego, co chcę powiedzieć, bo do tego stopnia będę pusty w środku.

Ten taniec, który ciągnie nas w otchłań. Nienawidzę go i kocham jednocześnie. Wykonuję go niczym na dworze Derwana. Trzymam jej smukłe ciało, którego zarówno nie mogę jak i nie chcę puścić. Choć czuję że z każdy krokiem, każdą figurą, zapadam się pod ziemię niczym ci, którzy leżą pod grobami na których tańczymy. Gdyż oni, którzy leżą tam od dawna, w przeciwieństwie do mnie, pomylili kroki. I tak leżą tam oni wszyscy, kobiety i mężczyźni, dzieci i dorośli, bogaci i biedni, a Ja, kiedy zerkam na nich odrywając wzrok od jej oczu, wiem, że brak tam tylko jednej grupy. I tańczyć nie przestanę, aż i oni się tam nie znajdą.
-Zeron.