Twórczość, Anita S.

Czy to ostatnie jest słowo
czy to ostatnie jest zdanie
gdy łany zbóż kłosami brzemienne
płożą się polami

bocian idzie pieszo tam gdzie świeże jest rżysko
zapamiętać chciałby tę chwilę
zabrać ze sobą to wszystko

skrzydła niespokojne lotem
słońce zachodem dzień rani
nagi smutek gubią całuny zawieszone ponad polami mgłami

lato umiera deszczem
bez słowa bez dotyku słońca
ciszą za nim idą żurawie
pejzażami milczace

kropla deszczu jak łza
a za nią preludium tworzą kolejne
lato wróci dziś jest zmierzchem
jesienne pajęczyny mienią się chłodu srebrem

Anita Steciuk

Blog literacki Anita Steciuk Anioł deszczu

Tam chyba nie ma słów więcej
w tym niebie i pod gwiazdami
gdzie błękit dotykam czule snów opuszkami

zamknięte milczeniem spojrzenie
balet kwiatów topoli
ziarnko piasku co tkwi w sercu zbyt ostre
małe lecz boli

skrzypce melodię gubią
zamyśleniem spływają liście
kroplami błyszczą się rosy
drżą łzą zagubioną srebrzyście

i po cóż wzruszenie duszy
samotność przechodzi obok
tego lata piękna zazdrośnie
gdy ja nie umiem nieść uśmiechem szczęścia przed sobą
Anita Steciuk

Blog literacki Anity Steciuk Anioł deszczu

Czasem jest tak przykro
że zamykam serce
by ten żal nie wylał się ze mnie
by się wyciszył i opadł na istnienia krawędzie
by przestał dzwonić słowami jak dzwony coraz głośniej dobitniej natrętnie

czasem pragnę by tak przestał krzyczeć nazbyt przesadnie
uciekam lecz słowa znów powracają
łzy wychodzą na zewnatrz i za bezcen obłudnie uczucia moje innym tak lekko sprzedają

a potem się dziwisz ze nie jestem
ptasim baletem
motyla igraniem
uśmiechem lekkim skowronka
tylko dłoni drżenie z potarganej duszy
i ten płacz co wplata skargę niemą w pejzaż
serca nawet martwe
na popiół łzami z finezją rozkruszy

Anita Steciuk

Zostawiam smutkiem zapisane kreski
i tamte łzy co spadły ostatnie
gdy zranione słowem zamilkło serce
uczuciami martwe
została tylko cisza ta zamknięta
co odciska piętno melancholią duszy
i ten żal którym tak płakały skrzypce
że anioły skrzydła rozpostarły łagodnością wzruszeń

pamięć ta przeklęta serce rozdziera
żal żłobi trwale wgłębienia poduszki
dotyk zbladł i uleciał kruchy jak wspomnienia
dotykiem opuszki

myślałam że mogą żyć wiecznie w twoich wspomnieniach
lecz odleciały drżąc z zimna w obieciach nocy
sen srebrny zniknął bladym brzaskiem
i nic już po nas nie ma
poza bólem w sercu
gdy otwieram oczy

Anita Steciuk

Te wiersze co nie mogą zobaczyć słońca są jak ćma
taki motyl któremu zabrakło szczęścia
uśmiech gaśnie milczenie przykrywa sny tylko za mało szczelnie
rozbiegają się szukając światła
nie patrzą że przy tym ranią
ze starych ran wypływa krew
świeża jasnoczerwona
długo nie oschnie znów będzie boleć
dekada po dekadzie
kropla po kropli
kawałek po kawałku
jakby wciąż było mało
wspomnienia zachłysną się wolnością
powrócą
znów będzie boleć
a myślałam że już przestało
Anita Steciuk

Ukryta tam gdzie nie ma dostępu szukam schronienia przed jutrem
lekko napięte struny deszczu obmywają mnie kroplami tylko z zewnątrz
wszystko inne zamknięte jak moje myśli dla innych
nie próbują mnie poznać zrozumieć tylko wyszarpują to co wartościowe we mnie wynoszą na krzyk na śmiech na obłudę ironię

wrażliwością duszy dławię się
i zamykam się w sobie coraz szczelniej
nie zauważają że tym brakiem delikatności zabijają mnie coraz bardziej nikogo już nie obchodzę nie sprawdzi nikt czy nadal żyję
byle się dorawać do wnętrza byle rozkraść wszystko co we mnie piękne
nie wiem ile jeszcze zdołam się bronić
ja perła zamknięta w maleńkiej muszelce
ostatnią łzę w ciszy uronię

Anita Steciuk