Twórczość, Amy03

Broniłam się długo, dzielnie,
Jak lwica
Bałam się tego, że przyjdzie,
Bo przyjdzie
I przyszła... tak cicho, spokojnie
Zakradła się od tyłu,
Podeszła mnie sposobem,
Nie zauważyłam, przecie mury tak wysokie
Do serca
Co słabe, skrzywdzone
A jednak, czujność uśpiła
Lecz gdy z letargu wyrwać się raczyła
Było za późno
Już była, jest
Została
Poddałam się, przegrałam

Delikatnie dotknęła
Mury zburzyła, płomyk roznieciła,
W dłonie serce delikatnie wzięła
I blasku nadała życia
Oczy zamknęłam,
Oddałam się jej cała
Skapitulowałam
Szczęśliwa, zakochana

Trącam palcem zeschniętą różę na parapecie
Kruszy się, dusza jej z ciała ulata
Jakby piórko, tak delikatna, tak blada
Martwa.

A ja?
Blada, zziębnięta
Opieram się o kaloryfer, wbija mi się w plecy
Ale to nic. Bo czym jest to
Gdym żywa nadal?

Niebo ma kolor marmuru, blade słońce gdzieś
Gdzie go nie widzę, choć czuć
Jego obecność i śnieg
Rozjaśnia szary dzień

Czuję Twój zapach, unosi się
Jak mgła, niewyczuwalnie wręcz
Lecz jest
I grzejesz mnie
Całą, wpół żywą
Stęsknioną

Bolała ją jego obojętność w stosunku do jej osoby. Nigdy nie powiedział, że zależy mu na niej, nie przytulił na pożegnanie ani razu. Mimo tego, jak była zakochana, nie obchodziła go.
Nadeszła impreza u wspólnej koleżanki, późno w nocy niechcący przysnęła na jego ramieniu, a kiedy się lekko przebudziła, poczuła tylko jak ktoś ją przykrywa kocem i otula ramieniem. Usłyszała kochany głos, który mówił do kogoś obok:
-Szybko traci ciepło, biedna, od podłogi zaraz będzie jej zimno.
-Dlaczego się przejmujesz nią?
-Bo... przejmuje się mną. Jest zawsze blisko, taka kochana osoba.

____

Rozmowa autentyczna.

Czasami zastanawiam się czy zrobiłam w życiu coś czego nie żałowałam...
Patrzę na Ciebie i wiem.

Błękitne oczy
Błyszczały
Gdy było dobrze
Chciały się wiecznie bawić
Się zabawiły i
Zgasły
Gdy zapadł mrok

-Jak mają się twoje róże? - zapytał, kiedy siadłam mu na kolana.
-Sama nie wiem. Próbuję wszystkiego, ale nic nie pomaga. One nadal chorują.
-Hmm.. to może kup nowe? Może jednak nic z tego nie wyjdzie? Już tyle się z tym męczysz. - spojrzał mi w oczy.
-Nie! Może to tylko rośliny, ale one też żyją! Niosą ze sobą barwy i zapach, który przynosi uśmiech. A niestety, wszystko co dobre, niosące ze sobą szczęście, często płaci za swe istnienie. Nie mogę ich skreślić, bo zachorowały, bo zło trzyma się kurczowo dobra, aż padnie. Nie, bo dobro jest silniejsze i sobie poradzi. One sobie poradzą. Ja sobie poradzę. Znajdę sposób i pomogę im wyzdrowieć.
-Jesteś niesamowita. - uśmiechnął się.
-Dlaczego?
-Bije od ciebie taka determinacja, pewność siebie. Poświęcasz się im całkowicie, dbasz o nie, a one nie potrafią dać nic w zamian. Mimo to, ciągle przy nich jesteś.
-Głuptasie. Poświęcam się im, jak poświęcam się tobie. Dbam o nie, bo tego potrzebują, bo je kocham, tak samo jak dbam o ciebie - bo kocham. I jestem przy nich tak jak jestem przy tobie. I nie, to nie jest tak, że nie dostaję nic od nich w zamian, wręcz przeciwnie. Dają mi radość, dają mi świadomość, że robię coś dobrego, że jednak jestem w stanie coś osiągnąć, czegoś dokonać, pomóc. Tak jak one dają mi szczęście, tak ty dajesz mi ciepło, spokój i schronienie w swych ramionach. Jesteś, tak po prostu. One są tak po prostu. Ja jestem tak po prostu. Dobro jest tak po prostu.. karmione miłością wszystkiego, co żyje.

Cała umiejętność i zabawa polega na tym, aby sprawić, by mężczyzna był przekonany, iż to, co zrobił, było wyłącznie jego pomysłem i wolną wolą.

Często zadajemy sobie pytanie ,,Czego chcę?'', ,,Co jest mi potrzebne?''. W codziennym życiu posługujemy się głosem swego, jakże płytkiego i głośnego, Ego.
Z czasem możemy osiągnąć wymarzone rzeczy - wspaniały dom, samochód, dobrze płatną pracę.. ale gdzieś coś nie daje nam spokoju. Taki wewnętrzny głos, który wciąż próbujemy nieświadomie poskromić, bo jest sprzeczne, nie pasuje do tego, co jest zachcianką naszego Ego. Ludzie wierzący nazywają to darem od Boga. Jest to dusza. Nasze prawdziwe ja. Nasza dzika, pierwotna natura. Część wszystkiego, co nazywamy życiem.
Możemy próbować z nią walczyć, ale pewnego dnia wybuchnie, przewróci nasz, pozornie poukładany, świat do góry nogami. Zniszczy to, co zbudowało nasze Ego. Sprawi, że zaczniemy działać zgodnie z naszą naturą i potrzebami.
Dla mnie nastał ten czas...
Przestaję istnieć.
Jestem.