Twórczość, Aleksandra.Anna

Prosto z serca, wędruje
oblewa czystą kartkę
jakbym chciała, by choć na trochę myśli odgonił

Promienie padają na moją zmęczoną twarz
odcinanie się od świata jest chorobą
Dlatego staram się biec,
choć nie wiem w którą stronę
Próbując uchwycić sens,
w tym krótkim jak mgnienie istnieniu

Za ukojeniem, które daje ciepło
Za ciepłem tlącym się w bliskości
Za bliskością spacerującą pomiędzy westchnieniami
Za westchnieniem pomiędzy pocałunkami
Za pocałunkiem ofiarującym zapomnienie
Za zapomnieniem z wykluczeniem Ciebie

Jeśli odchodzisz, zrób to po cichu
Tak, żeby krwawe strupy nie odpadły
Tak, żeby księżycowe światło nadal mną zachwycało
Nie opowiadaj dokąd. Przecież dobrze znamy nasz świat,
Kierunki które obraliśmy, nie wiedząc jeszcze dokąd zmierzamy.

Nie powstrzymuję płaczu- to jak trzymanie spojrzenia na słońcu
Pewnie dlatego mimowolnie wzrok wtapiam,
w ciepłe roztargnienia, rąk dudniące kuszenia.
I mimo, że patrze na serca miodem oblane
Żalu w sobie iskry nie krzesze.

Zasłoniłam żaluzję
Nic więcej nie trzeba
Krok do przodu,
prosto w ciemność
biegnąc prędko
gubiąc czas

Kiedy ktoś śmieje się z Twoich planów i mówi, że nie dasz rady, jedyne co Ci pozostaje to pokazać jak bardzo się mylił.

Póki ze mną jesteś, mogę iść na koniec świata.
Bez Ciebie nie potrafię iść nawet prostą drogą.

Życie jest jak rzeka.

Mimowolnie każdy uczestniczy w jej nurcie.

Nie ma sensu wracać do przeszłości, ona nie powróci.
Ale trzeba pamiętać, zrozumieć i się pogodzić.
Nie należy przeżywać jeszcze raz bólu,
lecz uchwycić sens.

"Bo życie to czas przyszły"