W jakiejś książce trafiłam na fragment, który porównywał proces terapeutyczny do procesu dorastania. Tak jak najpierw dziecko zależne jest od rodzica, tak na początku pacjent zależny jest od terapeuty. Ale z czasem, kiedy dziecko zaczyna dojrzewać, nie potrzebuje już ciągłej obecności rodziców, stopniowo stara się od nich uniezależnić, aż wreszcie staje się już na tyle dojrzałe, że może ruszyć w świat na własnych nogach. Brzmi mądrze i pewnie coś w tym jest, ale ja nie umiem wyobrazić sobie, co musiałoby się stać, żebym mogła z czystym sercem powiedzieć: „Nie potrzebuję już terapii”.

Czy to normalne, że kiedy opuszczam gabinet, zaczynam odliczać dni do kolejnej sesji? Ze zniecierpliwieniem czekam na dzień, kiedy wreszcie będę mogła zrzucić z siebie cały ciężar. A kiedy ten długo wyczekiwany dzień nadchodzi, wywieram na sobie taką presję, żeby jak najlepiej wykorzystać daną mi godzinę, że stres i oczekiwania wobec siebie stają się tak wielkie, że nie mogę mówić. Przeważnie nie udaje mi się rozładować napięcia. Często wychodzę z sesji niezadowolona z siebie, a jednak kiedy tylko zamykają się za mną drzwi, zaczynam odliczać czas do kolejnego spotkania.

Granica między potrzebą a uzależnieniem jest bardzo cienka. Przynajmniej w moim przypadku. Czy uzależniłam się już od terapii? Skąd mam wiedzieć, gdzie przebiega ta linia? Jeszcze tak niedawno zastanawiałam się, czy terapia w ogóle ma sens, dziś znów nie wyobrażam sobie bez jej życia.

Jestem niskociścieniowcem, a leki, które dostaję, jeszcze dodatkowo je obniżają. To tylko jeden z wielu skutków ubocznych leków, które przyjmowałam. A przyjmowałam ich już trochę – starej i nowej generacji, z różnymi substancjami, o różnym mechanizmie działania, przeciwdepresyjne, przeciwlękowe, stabilizujące nastrój, nasenne. Wszystkie z niewielkim efektem. Wypadanie włosów, zawroty głowy, biegunki, przymus poruszania się, bardzo intensywne sny, z których nie można się obudzić, kołatanie serca, zwiększone pocenie się, wzrost masy ciała... Dla niektórych to tylko mało istotne zwroty zapisane jako skutki uboczne w ulotce, dla mnie to przerażenie przy każdym myciu i czesaniu włosów, które wypadają garściami, strach przed zaśnięciem, zażywanie środków przeciwbiegunkowych przed każdym wyjściem z domu czy patrzenie na swoje odbicie w lustrze z coraz większym obrzydzeniem. Ale pamiętam też czas, kiedy zanim zaczęłam brać leki, nie czesałam włosów, bo mi nie zależało, albo nie wychodziłam z domu, bo nie miałam siły... sama już nie wiem, co jest gorsze.