W terapii często brakuje mi jakiegoś wyraźnego zakończenia. Jakiegoś podsumowania. I ciągłości. Wiem, że to pewnie z mojej winy, ale niejednokrotnie dzieje się tak, że poruszamy jakiś temat, dotykamy i nie kończymy. Za każdym razem, gdy się nad tym zastanawiam, przychodzi mi na myśl obraz wielkiej, wypełnionej po brzegi szafy, która dotychczas była szczelnie zamknięta. Otwieramy tę szafę. Patrzymy na panujący tam bałagan. Pozwalamy wypadać niektórym skołtunionym rzeczom, ale nie odkładamy ich na miejsce. Nie próbujemy tego bałaganu uporządkować. Nie próbujemy nawet zamknąć drzwi. Po prostu czas sesji mija i ja zostaję całkiem sama z tym bałaganem, nie mając pojęcia, co powinnam z nim zrobić.