Cytaty - Aldous Huxley

Kiedy prawda jest tylko prawdą, staje się przeciwna naturze, jest abstrakcją niepodobną do niczego, co istnieje w świecie rzeczywistym. W naturze wiele rzeczy pobocznych wchodzi w skład zasadniczej prawdy. Sztuka wzrusza właśnie dlatego, że nie jest skażona życiem rzeczywistym. Orgie są zawsze mniej podniecające niż pornograficzna lektura. [...] Sztuka daje wrażenie, myśli, uczucia zupełnie czyste. Mówię o chemicznej, nie o moralnej czystości.

Żebyś wiedziała, jak straszna jest miłość dla tego, kto nie kocha, jaki to gwałt, jaka krzywda!...

- Do czego są chłopcy i dziewczęta na Pali? Ani do roli masowego konsumenta, ani do budowania potęgi państwa.
- A naprawdę, do czego oni są?
- Do formowania się, w poczuciu rzeczywistości, na istoty ludzkie w pełnym tego słowa znaczeniu.

– Wydaje się, że rozwiązaliście z wielkim powodzeniem wszystkie wasze problemy gospodarcze!
– Nie było to wcale trudne. Zacznę od tego, że nigdy nie pozwolimy sobie nadprodukować więcej dzieci, niż moglibyśmy wyżywić, ubrać, zakwaterować i wykształcić do poziomu bliskiego pełnego człowieczeństwa. Nie mając przeludnienia, mamy dostatek. Ale mimo dostatku potrafiliśmy nie ulec pokusie, przed którą nie obronił się Zachód - pokusie nadmiernego spożycia. Nie fundujemy sobie zawałów serca, pożerając sześć razy więcej niż trzeba tłuszczów nasyconych. Nie hipnotyzujemy się przekonaniem, że dwa telewizory dadzą nam dwa razy więcej szczęścia niż jeden. A na koniec nie wydajemy czwartej części naszego produktu krajowego brutto na przygotowania do trzeciej wojny światowej. [...] Zbrojenia, powszechne zadłużenie i zaplanowane wychodzenie wszystkiego z mody - oto trzy filary prosperity Zachodu.

Istotą nowego sposobu patrzenia jest różnorodność. Różnorodność oczu i rozmaitość oglądanych widoków. Jeden człowiek ocenia wypadki z punktu widzenia biskupa, drugi pod kątem widzenia ceny flanelowych kaftaników, inny z punktu widzenia wesołej zabawy. Każdy ze swego punktu widzenia dostrzega inną postać zjawiska – odmienny pokład rzeczywistości. Otóż ja chcę patrzeć równocześnie wszystkimi oczami.

Dobre istnienie jest to tyle, co wiedzieć, kim w istocie jesteśmy, a żeby wiedzieć kim w istocie jesteśmy, musimy najpierw ustalić, krok po kroku, za kogo siebie uważamy i jakie złe nawyki myślowe kierują naszymi uczuciami i czynami. Chwila jasnego i pełnego uświadomienia sobie, za kogo się uważamy, a kim w rzeczywistości nie jesteśmy, kładzie kres, na tę chwilę, owej manichejskiej łamigłówce. Jeśli będziemy ponawiać takie chwile uświadomienia sobie, kim nie jesteśmy, aż staną się ciągłością, możemy nagle odkryć, że wiemy, kim w istocie jesteśmy.

Im silniejszy i bardziej oryginalny umysł, tym bardziej będzie on skłaniał się ku religii samotności.