Twórczość, akonwencjonalna

Idealna miłość z dziecięcych wierszyków dzisiaj nie ma racji bytu. Zbyt szybko przestaliśmy wierzyć w smoki i księżniczki

Nie mów, że gorzej być nie może. Życie to rozpieszczone dziecko, które nie lubi, jak mu się mówi, że coś jest niemożliwe

Czasami jesteśmy tak zmęczeni, że nie możemy zasnąć. Czy z miłością jest tak samo? Czy można tak bardzo kochać, by nie potrafić być z obiektem naszych uczuć?

Za oknem deszcz, w sercu chłód, duszą miota wiatr... A gdzie ta obiecana wiosna? Pytam

Ten dzień należy do mnie' pomyślała wychodząc z domu. Czuła się pewnie i swobodnie. Wakacyjna przygoda dobiegła końca 3 tygodnie temu. Skończyły się sms, nocne spotkania. Rozstanie nie należało do najprzyjemniejszych, bo chyba nikt nie lubi być oszukiwany przez kogoś na kim mu strasznie zależy, prawda? Ona tez nie. Bolało przez pierwszy tydzień, potem coraz mniej, a teraz już prawie w ogóle o nim nie myślała. Nie chciała być wiecznie tą drugą, dobrze o tym wiedział i chociaż miała nadzieje, nikłą ale zawsze, obiecała sobie, ze zapomni i udało się. Wieczorne wyjście z przyjaciółkami było najlepszą propozycją na wieczór. Miała na razie dosyć facetów, więc wszelkie sugestie na temat randki od pewnego znajomego odpadały.
Było już dosyć późno kiedy rozchichotane [...]

Naiwna i głupia...
Jak dziecko we mgle szła za jego szeptem,
za nikłą nadzieją, którą ją karmił.
Prócz niego nie potrzebowała nic, a on...
Nie potrzebował jej...
Złudzenia jakie jej dawał, pozwalały jej żyć.
Jego wady przestawały istnieć w jej oczach.
Był zawsze kiedy jej potrzebował,
kiedy chciał się przytulić, usłyszeć ciepłe słowo,
`jeszcze nigdy nie spotkałem osoby która miałaby w sobie tyle miłości`
-powtarzał-`Jesteś wyjątkowa`, lecz nigdy nie było go przy niej,
gdy to ona potrzebowała jego ciepła.
Dawał jej tyle, ile potrzebowała aby przeżyć,
lecz nie wystarczająco, aby żyć.
Ciągle spragniona walczyła o każde jego spojrzenie.
Ale odszedł, bo jednak jej wyjątkowość nie wystarczyła,
wybrał ją, bo... Bo nie potrafił zerwać,
bo tak było mu łatwiej...
I znowu nie spojrzał na nią,
jak twierdził zasługiwała na kogoś lepszego,
ale co z tego, skoro po jego odejściu, ona przestała czuć cokolwiek.
Skorupa...
Nic więcej...
Zero uczuć, zero radości... Została z koszem pełnym łez i cierpienia.
Zawieszona między teraźniejszością a wspomnieniami szuka drogi ucieczki.
Spadając w przepaść bez dna wyciągała ręce po pomocną dłoń,
z niemym krzykiem na ustach czekała na zbawienie...

Stali blisko siebie. Powiewy chłodnego wiatru rozwiewały jej włosy, które kosmykami oplatały twarz i ramiona. Serce waliło jak oszalałe, dłonie drżały, a w głowie czuła pustkę. Co ona tu w ogóle robi? To pytanie nie dawało jej spokoju. On miał dziewczynę, a ona poukładane spokojne życie. Po co się w to pakowała? Może dlatego, że go kochała...? Z całego serca, tak naprawdę, jak kocha się tylko ten jedyny raz. Ale mieli dla siebie tylko tą jedną chwile i musieli ją wykorzystać jak najlepiej. Objął jej twarz dłońmi i spojrzał w oczy. W nich też ukrywał się strach i niepewność jutra. Musnął palcem jej wargi a potem delikatnie je pocałował. Trwali tak nie zważając na pomruki burzy zbliżającej sie od zachodu. [...]