Twórczość, adasqq

Zwęglone serce przy każdym ruchu pruszy czarnym deszczem
Za pyłem wciąż nadzieja na krzyk, że jeszcze jestem
Pocałunek tak dawniej niechciany - teraz pożądany
Razem z chwastami nasz teatr pochowany

Często na migi
Ktoś z nas na przemian w języku niemrawy
Jak często nas cisza odwiedza
Tak częściej się czuje kochany

Szlak ponury
Tym wcześniej kroczyłem
Odwracać wzrok tam co chwile trzeba
Wzrok naprzód dałem to stałaś
Bez słów mówiąc że strachu nie ma
Bo jesteś jak promień brzasku w ciemnicy
Z najwyższego drzewa

Ciepła jak chmurka na lato sama myśl o Tobie
Piratów obok nie musi być bym ci krzyczał skarbie
I fakt, że polonista ze mnie słaby
Ale kocham cie jak przedszkolak sylaby

Boję się myśleć, że to wszystko to długi sen i gdy się obudze czymś i kimś, niktkolwiek nie będzie wiedział o Twoim istnieniu, nawet samo ja w niewiedzy nie chciałbym wtedy istnieć.

na lipcowej kładce patrzeć w słońce
gdy ciepłe deski grzeją nam łopatki
czuć mieszankę powietrza z twoim ty
spokojnie szczypać się w ukryciu czy to nie sny

nietajny ja Tobie gdy to zobaczysz

chmury nie są już tak piękne z bliska
c
ce
cel
nuda

pod światło zgaszonego księżyca
przy smudze palącego się papierosa który co każdy
wdech i wydech
zbliża mnie do śmierci
za
każdym razem
na tle swoich bladych ścian
chciałbym z całych sił
ujrzeć twoją podobiznę
chociaż imię
widzę tylko
dym
jak chwycić za marzenia
by być
pewnym

myśli niepojęta
gdzieś w kłębku czerwona igła
wszystko wróciło
wszystko znów tyka
mechanizm trwający
niech szczęścia
prześwita

uwolnić się z modlitw
uwierzyć przeznaczeniu
strach ma nasze oczy
ryzyko

bez skrupułów ciężar swoich myśli wrzuciłem na ciebie
przykro mi, że nie wiesz
wstyd