Twórczość, zoombie

Jaka jest cena nieśmiertelności?
Życia wiecznego w sercach gatunku ludzkiego?

Dążymy do doskonałości,
Zapominając o tym co ludzkie.

Współczucie i wiara.
Miłość i nadzieja.
Człowieczeństwo.

I powiadam Ci przyjacielu,
Jeśli o tym zapomnisz choć nieśmiertelny,
Nie będziesz wielki w sercach ludzkich.

Być i istnieć.
Słowa podobne,
a tak różne znaczenie.

Uciekam gdzieś daleko,
zostawiając za sobą echa przeszłości.
Bo kiedyś trzeba ugasić ból.

Tylko czy da się zapomnieć,
kiedy kawałek serca został właśnie tam?
Czy da się zapomnieć,
kiedy dusza niekompletna woła ukojenia?

Tu!
Nie dalej!
Teraz zostało juz tylko to co przed oczami,
w ramiona przeznaczenia oddaje się samotny pielgrzym.

Zawiedziony?
Jak zawsze.

Sobą?
Bez wyjątku.

Walczący?
Do końca.

Kochający?
Teraz i na zawsze.

Prawda.
Rani jak nożem.

Myślisz że żyjesz naprawde?
Nawet nie wiesz w jak dużym jestem błędzie.

Oczekujesz sprawiedliwości?
Nigdy sie jej nie doczekasz.

Bo to wszystko jest tylko pięknym kłamstwem.

Światłość brzasku rozbija smutny sen nocy.
Poranek niczym tajemniczy kochanek zstępuje z cichego obłoku.
Tak oto kres nadchodzi.
Kres śmierci.

Początek Życia.
Łódka nadziei w oddali wyczekuje.
Na morzu marzeń cumą wiary przytwierdzona.
Portem mi życie.

Miłość osłodą.
Nienawiść grzechem.
Zazdrość przekleństwem.
Cuma puściła.

Nadzieja dryfuje.
W porcie życia czekam dalej.
Ze łzami w oczach świadomy swych wad.
Wpatrzony w dal, w łódź która powrócić nie ma prawa.

Głupie serce.
Szlachetne czyny.
To echo mojego istnienia.

Przeminę jak każdy.
Przeminę jak wszystko inne.
Bo nikt nie wie komu z nas pożegnać przyjdzie się pora
I wieczności na spotkanie stanąć.

Choć garstka w swej pamieci mnie zachowa.
Choć ziarnka piasku przykryją mnie po wieczność całą.
Żyć chce czynami swymi w sercach innych ludzi.

Może wtedy ktoś po mnie zapłacze i powie:
Żył jak chciał a nie jak mu kazali.
Żył jak umiał i w sercach coś po sobie zostawił.

Jasność ciemnością się staje.
Ideały?
Umarły już dawno.
Szczerość?
Zabija do końca.
Milczeć nastała pora bo ja umiem tylko pisać.

Za późno by wrócić do życia.
Słyszysz?
To echo naszych marzeń, pragnień i wartości.
Czemu tylko echo?
Milczeć nastała pora bo ja umiem tylko pisać.

Wydaje nam się że żyjemy naprawdę.
Czy na pewno tak jest?
Umierać za idee.
Czy jeszcze warto?
I na grobie tylko samotne "Non omnis moriar".
Kłamstwo ostatnie i największe.

Puste obietnice.
Puste słowa.
Szlachetne czyny?
Giną w morzu fałszywych oczu.

Równość?
Góra nie do zdobycia.
Równi i równiejsi?
Zawsze będą.

Kiedy nadejdzie czas.
Pożegnania przyjdzie pora.
Szlachetności usłyszysz wołanie.
I zrozumiesz.

Gdyby nasze życie trwało tylko sekundę,
Gdyby godziny, dni i miesiące nie miałyby znaczenia.

Gdybyśmy wybory musieli podejmować natychmiast,
Gdyby każdy oddech miał dla nas znaczenie.

Bo czy nasze życie,
Nie jest sekundą w wieczności?

I kiedy świat się będzie walił.
I kiedy każdy będzie mógł się uratować.
Ja nigdzie się nie ruszam.
Ponieważ zasługuję na potępienie.

I kiedy nadzieja przyjdzie do każdego.
I kiedy wszyscy ją wpuszczą do serca swego.
Ja tego nie zrobię.
Ponieważ zasługuje na potępienie.

I kiedy Sąd Ostateczny nadejdzie.
I kiedy będę mógł uratować siebie.
Ja tego nie uczynię.
Ponieważ zasługuje na potępienie.

I kiedy koniec wszystkiego nastanie.
I kiedy każdy ze szczęścia swego się będzie radował.
Ja stanę z boku.
Ponieważ zasługuje na potępienie.

Bo choć staram się żyć jak najlepiej jak umiem.
Bo choć staram się innym pomagać w ich troskach.
Niegodny jestem walki o moją duszę.
Ponieważ zasługuję na potępienie.

Tracę wszystko na własne życzenie.
Bo głuchy jestem na Anioły w niebie.
Nie chce byście o mnie walczyli.
I jak nikt na tym świecie zasługuję na potępienie.

Jak by to było?
Rodzić się o każdym świcie.
Umierać każdego zmierzchu.

Czy mielibyśmy wtedy czas na marzenia?
Czy sny mogłyby się ziścić?
A może nie byłoby ani tego, ani tego?

Jeden pełny dzień.
Może właśnie wtedy byłby czas,
aby nareszcie zacząć żyć?

Błądzę we mgle,
Wśród straconych marzeń.
Jestem zagubiony.

Błędne decyzje,
Choć dobre intencje.
Smutny finał.

Oto cały ja.
Serce kieruje podjętymi wyborami.
Wtedy rozum śpi.

I dlatego później tak boli.