Cytaty - Zofia Milska-Wrzosińska

Przede wszystkim nie zapominajmy, że dzieci nie potrzebują matki idealnej – wystarczy im matka “dość dobra”, czyli taka, która przeżywa nieraz bardzo skomplikowane uczucia, wahania i niepewność, ale przy tym cierpliwie, krok po kroku, uczy się samej siebie i swojego dziecka.

Rozwój polega na tym, żeby przejść od dziecięcej zależności do dojrzałej wzajemności czyli stanu, gdy obie strony coś sobie dają i to coś jest dla obojga oczekiwane i cenne. Niekoniecznie dają to samo i tak samo, tu nie chodzi o pełnię symetrii. Jednak musi być wzajemne zainteresowanie uczuciami, przeżyciami, pragnieniami drugiej strony, jej planami na przyszłość, jej przeszłością. Jeśli ktoś tego nie umie, jego oferta miłosna jest bardzo słaba. Może obudzić zainteresowanie, ale prędzej czy później druga strona doświadczy pustki. Jakby się ciągle odbijała od ściany.

Aby młodzi ludzie mogli pomyślnie przejść okres dorastania, niezbędna jest bariera międzypokoleniowa. Rodzice powinni być jak ściana, o którą dziecko opiera drabinę, by wspinać się po kolejnych szczeblach dorosłości. Jeśli ściana jest niestabilna - drabina się przewraca i dziecko rozbija sobie nos.

Bo dawanie dziecku miejsca i przestrzeni nie zaczyna się, kiedy ma ono 20 lat, tylko gdy ma dwa. Paradoksalnie podstawową rolą matki jest doprowadzenie dziecka do dorosłości, w której to inni, a nie ona, są najważniejsi. I to jest może najważniejsza rola rodzica: dać synowi czy córce szansę na dobry związek w przyszłości.

Nieradzenie sobie z emocjami to bardzo szerokie pojęcie. Nie radzi sobie ten, kto wybucha w sposób niekontrolowany i krzywdzi innych lub siebie. Ale nie radzi sobie również ten, kto nie wyraża otwarcie uczuć, ponieważ się tego boi. A także ten, kto przemieszcza emocje - na przykład nie złości się na tego, kto odpowiada za jego trudną sytuację, lecz na innych, często przypadkowych ludzi. Każda z tych osób może znaleźć się w niespodziewanej, trudnej sytuacji. I każda z nich nie poradzi sobie z emocjami na swój własny sposób. Sedno tego problemu leży nie w sytuacji, ale w nas. [...] Ktoś może powiedzieć: brzuch mnie boli, nieświadom tego, że ból pojawia się wtedy, gdy wzbiera w nim złość. Mechanizm jest taki, że u ludzi, którzy nauczyli się, że być złym na kogoś jest niebezpieczne, bo naraża na odwet ojca lub niezadowolenie mamy, za impulsem złości podąża lęk: złoszczę się, a mi nie wolno. To powoduje reakcje w ciele: ból brzucha, głowy, niepokój. I dopóki nie zrozumiemy, co się w nas dzieje, nic nie możemy zrobić. Żeby radzić sobie z emocjami, trzeba je rozpoznawać.

Ludzie mają czasami poczucie, że doświadczają pustki, ale to na ogół oznacza, że są w nich uczucia, z którymi nie chcą być w kontakcie. Gdyby sobie pozwolili poczuć rozpacz, lęk, albo nienawiść, na przykład do bliskich osób, byłoby to zbyt przerażające. Bywa też tak, że pustkę czują osoby, które mają mocny rys narcystyczny i żyją zgodnie z fasadowym „ja”, którym się obudowują, ponieważ boją się, że ich „ja” prawdziwe zostanie odrzucone. Nie są w kontakcie z sobą, tylko z wyobrażeniem o reakcjach na nich innych ludzi. I wtedy rzeczywiście mogą doznawać jałowości, braku sensu. Ale takiej pustki, żeby ktoś rzeczywiście nie miał w sobie nic – nie ma . Zawsze coś jest.

Rozwój polega na tym, żeby przejść od dziecięcej zależności do dojrzałej wzajemności czyli stanu, gdy obie strony coś sobie dają i to coś jest dla obojga oczekiwane i cenne. Niekoniecznie dają to samo i tak samo, tu nie chodzi o pełnię symetrii. Jednak musi być wzajemne zainteresowanie uczuciami, przeżyciami, pragnieniami drugiej strony, jej planami na przyszłość, jej przeszłością.

Gdy się do kogoś mocno zbliżamy, niektóre rany się otwierają. Pytanie tylko, czy dzięki temu związkowi zagoją się i zabliźnią, czy będą się otwierać coraz bardziej, boleć i stanowić ognisko zakażenia.

Czasem dosłowna szczerość, to po prostu oblewanie pomyjami. Prawda to nie tylko rzeczowy opis faktów. To też miłość, troska, chęć ochronienia bliskiej osoby przed naszymi najgorszymi cechami. Dlatego w bliskich relacjach kłamstwo może czasem być prawdą, a prawda kłamstwem.