Zeszyt złudzenia, astrapi

Dla Anny to był zwykły sobotni poranek i nie miał znaczenia fakt, że tego dnia kończyła pięćdziesiąty rok życia. Wieczorem przyjdzie kilku gości, wypiją po lampce wina, zaśpiewają sto lat i rozejdą się do swoich domów. Nie czuła się staro, choć wiedziała, że nie jest już tak sprawna jak kiedyś. Czas robi swoje. Dźwięk dzwonka u drzwi wyrwał kobietę z rozmyślań. Otworzyła, ale na zewnątrz nikogo nie było. Znalazła tylko czerwoną różę na wycieraczce. Westchnęła i podniosła ten anonimowy prezent. Nie była zaskoczona, ponieważ co roku, od wielu lat, w swoje urodziny, o podobnej porze znajduje na wycieraczce niemal taką samą różę. Tym razem jednak, zdarzyło się coś, co nie miało miejsca przez te wszystkie lata. Przy róży był liścik. [...]

był obok
lecz jakby nieobecny
powoli puszczał jej rękę
nie rozumiała tego co mówił
nawet patrząc na jego usta
nie potrafiła zrozumieć słów
wszystko traciło sens
obraz powoli się zacierał
oczy zaszły jej łzami
był jakiś obcy
nie było już w nim
nic z tego czułego faceta
którego tak bardzo kochała
był inny
obojętny
nierzeczywisty
czuła że nic już nie może zrobić
widziała jak się oddala
i wtedy zrozumiała
jedno jedyne słowo
'przepraszam'

Nie mrużąc w nocy oka, przy oknie wciąż stoję
Nie myśląc, czy może być to rozwiązanie
Patrząc w gwiazdy, nie marzenia swoje
Wspominam
Lecz dręczące mnie pytanie

Bo czas nie zważa na mój los
Bo czas przecieka mi przez palce
O kim pomyślę na łożu śmierci?
Kogo wspomnę w ostatecznej walce?

Zasypiając, czyjś obraz przywołuję znowu
Wiedząc, że już się mogę nie obudzić
Noce po to są, by być choć trochę z Tobą
Dni, by kolejny raz zacząć się łudzić

szelestem myśli
niewypowiedzianych
stoisz na krawędzi
rzeczywistości

rąbek duszy
zachłannie
ciśnie się
na usta

barwą wątpliwości
malujesz
ukryte pragnienia.