Zeszyt Wiersze, dobry duszek

Żółte światło
Dupek dodał gazu
Przecież zdąży.

Krew na szybie
To nie przeszkoda
Od tego są wycieraczki.

Starsza pani na jezdni
Leży rozwalona
Ona nie zdążyła.

Piszę o tobie właśnie teraz
póki jesteś jeszcze
póki się mijamy, rozmawiamy
oddychamy tym samym powietrzem

właściwie - uczciwie
nie o tobie piszę lecz ciebie
twoje oczy i uśmiechy
piszę to wszystko... dla siebie

za lat kilka nie pamiętać
już będę niczego
ani śmiechu ani dłoni
ni głosu twojego

teraz to odległe
bo wszystko tak świeże
myśli, wspomnienia, nadzieje
w które i tak nie uwierzę

lecz zostaniesz nawet jeśli
umrzesz czy odejdziesz
na tej kartce w tę słów klatkę
już wpisany będziesz

wiersz przypomni sierpień kiedy
anioł obok siedział
i opowie, choć tak aby
nikt się nie dowiedział

Opuszczam miecz, chowam swą urazę,
Odrzucam łuk, kolejny już raz,
Niszczę pamięć, jak pustą wazę,
Odchodzę poza wasz okrutny świat.

Łamię zasady, wyrywam swe pióra,
Odrzucam pomoc, łamię wam serca,
Opuszczam życie, jak zła wichura,
Wybucha spokój na stopniu kobierca.

Oglądam wojnę, płaczę i szlocham,
Zbieram umarłych, taka moja rola,
Nie ma nikogo, kogo kocham,
Umarła nawet moja słaba wola.

Mam skrzydła anioła, mój pech,
Serce utopione w krwawych łzach,
Stare pióra pokrywa szary mech,
A śmierć mówi mi ‘szach’.

Mam ochotę dodać ‘mat’, przegrałam,
Przegrałam wasze życia i szczęście.
Ale swoje życie – Bogu wyrwałam,
zabrałam swoje życie i nieszczęście.

Podnoszę miecz, w głębi duszy,
Napinam cięciwę, by znów wstać,
Dźwięk rozbitej szyby rani uszy,
Ale dzięki niemu - mogę grać.

Rozbijam okna mego pustego serca,
Łamię ramy dawnych zasad życia,
Tłumiony krzyk w uszy się wwierca,
Kocham was, mimo mego odkrycia.

Jesteście…
Lalkami.

Jak mało która na mężczyznach się znała
Każdego facet wzrokiem badała
Przyszło jej mierzyć się co wieczora
Z wieloma panami, całe ich grona

W barach bywała jak często się dało
I nic wielkiego by się nie stało
Gdyby nie fakt, że pani rzeczona
To młoda matka i przykładna żona