Zeszyt Wiersze., kanashimi

samotność wokół
serce moje przytłacza
wspomnienie tamtych dni
co wieczór do mnie powraca
były to piękny czas
kochania i miłości
lecz dziś nam pozostały
okruchy naszej złości
choć serce kochać
chcę Ciebie stale
to i tak pojawia sie
magiczne słowo ale
lecz i w miłości
czasem są zwady
na które nie ma
niestety rady
są dwie osoby
i dwa charaktery
w miłości człowiek
powinien być szczery
szczerość powina
być dominująca
i zaufaniem
sie uzupelniająca
i tylko wtedy
miłość będzie udana
moja ty piękna
moja kochana

Może kiedyś ludzie docenią,
Tych których stracili głupotą.
Może gwałtownie przemienią,
Tęsknotę za tęsknotą.
I czasami upadając,
Pomyślą, czemu sami teraz,
Na odludziu stąpają.
W środku każdy się zmienia.
Raz widać to mniej,
Raz bardziej, jeśli zależy.
Radość zapada ciemniej,
I spada tam gdzie nie należy.
A teraz marzenia odlatują,
Także z ludźmi aniołami.
Niektórzy przecież tak traktują,
Jak by byli niebieskimi stróżami.
Mgła przysłania nawet wspomnienia,
Najsilniejszą część ludzkiej pamięci.
I niektóre słowa wymagają odsłonienia,
By ujrzeć to, co się w nich mieści.

Tak na prawdę, Tak z całego serca,
Pragnę Ciebie i Twojego szczęścia.
I mimo wszystkich przeszkód,
Jak smutek, Jak mgła łez.
I wciąż radosna przeszłość,
Ma moc silniejszych też.

A zapach czarnego,
Koloru pomieszczeń serc.
Tak dobrze znanego,
Nie pamięta słów i miejsc.
I twe oczy, nawet przez,
Mrok miejskich ulic pięknych.
I pocałunki pierwszych trzech,
Dni, Razem w dal uciekły...

I chociaż patrzę znów na Ciebie
To tak naprawdę Cię nie widzę
W popiołach czasu już nie grzebię
A ze wszystkiego chętnie szydzę

I patrzę ja na Cię z dystansem
I z chłodem wnikam w Twoje oczy
Odjadę swoim dyliżansem
Nim Noc nas znowu zauroczy

Choć teraz ja jestem z kamienia
I nawet tej czerni uroki...
W mych strunach serca nic nie zmienią
Gdy się przykryło wszystko zmrokiem

Jak już mówiłem, Cię nie widzę
I chyba nie chciałbym zobaczyć
I tym sposobem Cię nie krzywdzę
I sobie mogę chłód wybaczyć

I jestem wolny, gdy bez serca
Wskazuję drogę Ci wśród zła
I drgnienia ciepłe wciąż uśmiercam
I w swej obojętności trwam

Już Ci nie powiem "ślicznaś, pani!"
Już uczuć Twych nie będę chciał
Nie myśmy razem są wybrani
Do walca myśli, tanga ciał

Nie szukaj w śmiechu mym czułości
Lecz po zimne idź podpory
Wyprane niemal z przychylności
Choć nie raniące, jak potwory...

I jest mi dobrze, gdy już żadna
Nie gra dla Ciebie ciepła struna
Pilnował będę, byś nie wpadła
Choć mogłaby Cię porwać Luna...!

Ostatnie zdanie żartobliwie
I niecoż z werwą zabrzmieć miało
Acz znowu wyszło mi zgryźliwie
I ciepła w nim tak jakoś mało

Pamiętaj więc, bardzo Cię proszę
Żeby z odwagą przez świat brnąć
Bo poddawania się nie znoszę
I skłonny jestem jak Wiatr dąć...

Przecież... JA właśnie jestem Wiatrem
Zatem pamiętaj, Ogniu mój!
Blisko trzymajcie się ze Światłem
I przyjdzie przetrwać Wam ten znój!