Zeszyt Wiersze, patryccja

Już nie powiesz mi dobranoc
więcej nie prześlesz całusa na noc.
Już nie powiesz po upiciu
że jest bardzo ciężko w życiu.

Już nie kopniesz psa pod stołem
że usłyszą Cię na dole.
Nie pogłaszczesz mnie po głowie
i nie powiesz mi na zdrowie.

Już nie przyjdziesz z browarami
i nie będziesz rządził nami.
Pozwolenia nie dostaniesz
i się dla nas obcy staniesz.

Wiem też, że się już nie zmienisz
bo za bardzo chlanie cenisz.
Ale nawet jeśli nie
to ja nie chcę widzieć Cię.

Za oknem szary dzień,
W pokoju ciemno jest.
Za oknem pada deszcz,
Jej twarz jest pełna łez.
Za oknem liście spadają,
Z łez już kałuże powstają.
Dlaczego Ona płacze?
Bo miłość ją zraniła,
Raz na zawsze porzuciła.

Wczorajszym tańcem jeszcze żyję,
A już z cukini smażę dżem.
Rozkoszy nie minęły chwile,
A ja przy garach cały dzień.
I nie narzekam, bo jak widzę
Z jaką radością się częstujesz,
Jaką cudowną robisz minę,
Gdy się tak wszystkim delektujesz.
I kiedy mówisz: „Joasiu, wiem,
To dla mnie właśnie smażysz ten dżem”.
Nie trzeba nagród, ani medali,
Ażeby zostać mistrzem świata,
Wystarczy, kiedy mnie pochwalisz
I czasem kuchnię pozamiatasz.

/Joanna/

Siedziała na kamieniu,
Gdzieś w niebo zapatrzona,
Marzyła, że tu przyjdziesz
I weźmiesz ją w ramiona.
Nadzieja na jej niebie
Twe oczy malowała,
Patrzyły tak miłośnie,
Jak ona tego chciała.
Lecz przyszedł wiatr i rozwiał
Twe oczy na jej niebie.
A ona… nadal siedzi
I czeka tu na ciebie.

/Joanna/

Jestem królową?
Powinnam rządzić!
Przyjeżdżaj zaraz,
Nie będziesz błądzić.
Trafisz z pewnością,
Adres podaję:
W Alei Serca
Brama przed Rajem.
Czekam już długo
Na Ciebie, Książe
Chcę coś powiedzieć,
Nie wiem czy zdążę...
Jak będziesz musiał
Odejść przed świtem,
Nim wstanie słońce
Z bladym zachwytem,
Nim księżyc weźmie
Gwiazdy do domu.
To, komu powiem,
Książe, no, komu?
Komu opowiem,
Co serce czuje,
Kiedy tak z Tobą
We śnie baluje.
Jak nie przyjedziesz
Uschnę z tęsknoty...
Co ze mną robisz?
Książe, no, co Ty!

/Joanna/

Powiedz, czy w kuchni i z garem
Też Cię otaczam czarem?
Czy tylko w tańcu z wdziękiem
Wyglądam lekko, pięknie?
Czy tylko letnią nocą,
Gdy gwiazdy niebo złocą?
A zimą? W białym śniegu?
Wciąż przecież jestem w biegu.
Wciąż czasu mam za mało,
By rzeźbić swoje ciało,
By pieścić swoje wdzięki
Też nie przykładam ręki.
Ty czekasz swej bogini
O boskiej, smukłej linii,
Ja, w biegu, czasu nie mam,
By spełnić Twe marzenia.

/Joanna/

Zdradzasz go gestem,
mimiką twarzy.
Mówisz dziś: - Jestem.
- Błądząc po plaży.

Szukasz nowego,
stare trzymając.
Wciąż chcesz lepszego,
stare zdradzając.

Jesteś okrutna!
Świat się odegra.
Będziesz i Ty smutna,
bo tak się nie gra.