Zeszyt Westchnienia, Naja

Żar myśli
zetlony do ostatniego słowa
w popiół milczenia
nie ogrzeje płomieniem nadziei
chłodu samotności
bezgwiezdna cisza
wskaże drogę na oślep
ostatnim iskrom niesionym wiatrem
jakby już tylko ciemność
rozkwitnąć mogła w tobie
bez niej
jutrzence słońcom nieb dziecięcych spełnień
w ogrody błękitów szczęścia
aż po upalną pewność
niewypowiedzianą słowom
czystym dotykiem
w ukojenie sobą
dalej niż upojenie w rozkosz
by ziścić nagle się pustką
bezsilnym dłoniom
ciszy po sobie
bez cienia obietnicy powrotu
inaczej niż jesienią wspomnień
wierze zetlonej do tęsknoty
ostatniej
w dni więdnące
bez ciebie
jak ogień bez powietrza
mamo.

pod sufitem zaplątana w firance pajęczyna
być może utkana dla szczęścia

W pokoju nadgryzione meble
strojne w serwety ręcznie robione
na porcelanowej zastawie opadły kurz

lecz w całym domu roznosi się aromat
czasów które przeminęły

ze ściany spogląda ojciec i matka
na zdjęciu malowanym
/kto by teraz zawracał sobie głowę
takimi sztuczkami
w erze fleszy i foto shopu/

dziś już ojciec nie żyje
matka na zdrowiu podupadła
a ja piszę niepotrzebne wiersze

wieczorami zaglądam w sekretne życie nocy
zabłąkany kot skulony pod śmietnikiem siedzi
jakoś człowiek w śmietniku grzebie

obydwoje bezdomni chyba sobie pisani

pajęczyna jednak komuś dała szczęście

opadam z sił jak kurz na filiżance niedopitej kawy. na dziś już kończę. może zapukają
do moich drzwi.

dostrzegłem na wzgórzu
dwie postacie
w jednym umyśle
jedna
jakby prawdziwa
a druga w domyśle

dostrzegłem kurhan przekrwiony
żywopłotów ściętych
i taras fiołkowy
chmur
z sił opadniętych

dostrzegłem drzewa
na wpół jeno nagie
a twarze ich smutne
ponure i blade

dostrzegłem na wzgórzu
że od jednego uśmiechu
wszystko się mieni
i dostrzegłem w nim
siebie
w pustych objęciach
pięknej zwiastunki śmierci
jesieni

Wciąż oddalam się, niknę
jak wąska smużka dymu.
Bez śladu po mnie, zniknę
jak pierwszy wiersz bez rymu.

Na próżno będziesz szukać,
odejdę też ze wspomnień.
By serca już nie wzruszać,
nic nie zostanie po mnie.

wiesz, że czekam
na słów twoich naręcza

codziennie świeże
układam w ikebany
i chłonę zapachy

moje myśli
wydeptują nowe ścieżki

malują barwne obrazy
tam my objęci
nie odrywamy cynoberowych ust

a ja wieszam je potem
na mojej ścianie w tryptyki łzawe

12.10.2012

Gdy spoglądam w górę
-jakże lepiej patrzeć z góry
niewygodna to jest prawda
potępieńcze słyszeć chóry
cudzych myśli pośledzonych
żem ja głupi po raz wtóry

Gdyby jednak spojrzeć w dół...
czy nie lepiej znowu z dołu?
ściszyć blade nieme myśli
zabortować nędzy płodu
spadać, spadać, spadać, spadać
aż się spadnie z tego chłodu

Który to się rodzi w nas
czy jesteśmy w górze, w dole...
jakaż to jest nędzna gra
przy tym pospolitym stole

lubię patrzeć w okna
w których odbija się słońce

nie domykać
szyb w samochodzie
i czuć
jak jazz wylewa się po szybie
na chodniki

lubię
na luźnych zapiskach męża
stawiać litery
wśród cen
złomu i miedzi

siedzieć za stajnią
w zepsutym samochodzie
pomiędzy płaczącą wierzbą
a ursusem

dotykać wzrokiem
dopełniającego się księżyca
zmrużonymi oczami
suszyć świeże pranie
na sznurku