Zeszyt Twórczość moja, lozohcum

Wiem, coś się zmienia.
Wkrada się jak wilgoć
Ukradkiem do butów
Nieszczerość co serce moje
Rozdziera do bólu.

Bo wiem, że droga tak daleka
A w bucie wilgoć coraz większa.
Jak wędrować przez życie?

Może z przyzwyczajenia
Może ze zmęczenia.
Nie chcesz mnie ranić
Bo przecież tak niewinna
Ta wilgoć
Co rozdziera moje serce.

Przyjacielu, wróć pamięcią
Do tych wszystkich dni
Radosnych które razem
Zostawiliśmy w przeszłości,
Wspomnieniach...

Błagam zwróć uwagę.
Cichy zabójca -
Nieszczerość jak wilgoć.
Póki nie jest za późńo.

Przyjmę twarz woskową
Bo tak nieliczni... oni rozumieją
Z marzeń tak nielicznych okruchy się posypały
Okruchy pod dywan, niech nikt nie widzi.
Woskowa twarz nie stopnieje, dopóki...
Ale one nie przyjdzie, obłudą się nie mamię
Dobrze widzisz przyjacielu, czym jestem dla ludzi
Szkoda, że sam sobie prawdę prawię, nikt nie ma odwagi
Poruszyć wykreślone przez tłumy filary zachowania
Tak zakorzenione głęboko "nie wypada"

Z głośników melancholicznie wydobywają się dźwięki
Ulubionych melodii fortepianowych.
Oczy coraz ciężej śledzą tekst wiersza,
Głowa nie wie co oczy widzą, same litery, znaki, przecinki i kropki.
Znaczenie gdzieś umyka, gubi się w głębi senności.
Ta przychodzi delikatnie owijając swym ciepłym kocem
I wszeptuje zmęczenie w znurzone ciało.
Myśli parują posępnie w kierunku jutra, nie ma już dziś.
Dziś nic już się nie wydarzy, jedynie koniec, końca się kończy.
Szum pustki wypełnia głowę, której jeszcze za dnia nie szło poczuć ciężaru.
Ach... dziś już nic się nie wydarzy, zostaje tylko chwila, wieczności bliska, zależna.
Idę, podejmę wyzwanie, okryję się stutonową ciepłą kołderką.
Władam czasem, rozpocznę jutro.

Będąc małym chłopcem marzyłem
Żeby wybić się poza materialne bariery
Mógłbym wtedy unosić się nad ziemią
Ponad ludźmi, ponad ograniczeniami...

Teraz

Jestem duchem

Nie widzi mnie, nie czuje
Mogę przejść obok a i tak nie oddziałuję
Znikam jak kwant gdy tylko na mnie patrzy

Jestem przestrzenią

Nie dostrzega we mnie żadnej wartości
Mogę zniknąć, przeminąć a i tak
Nie dostrzeże tej zmiany
Wiele traci

Jestem duchem
A było tak blisko.

Stworzyłem cię abyś był światłem
Dałem Ci serce abyś kochał ludzi,
Serce które oddałbyś tej jedynej
Dałem Ci ręce abyś mógł pomagać
Ręce abyś mógł ją nosić
Dałem Ci nogi abyś był wsparciem
Nogi, które zaniosą ją na koniec świata
Dałem Ci głowę abyś współczuł
Głowę abyś o niej myślał
Dałem Ci słowa abyś był solą tej ziemi
Słowa, które ją rozbawią, dadzą nadzieję

A ty? Wzgardziłeś moim planem, zyjesz sam dla siebie
Serce twe kocha tylko Ciebie
Oddałeś je mamonie
Twoje ręce kradną ludzi trud
Twoje nogi zanoszą cię po trupach do celu
Twoja głowa wypełniła się pychą
Twoje słowa ranią

Potępiam, nie przyznaje się do ciebie
Powinienem cię zgładzić lecz to za mało
Nie doświadczysz szcęścia a twoje sumienie obudze w ostatnich godzinach życia

Dzień od was wolny
Wolności w nich nie ma
Nie w słowa znaczeniu

Nadeszło zimno, śnieg sypie po trochu
W domu zasiedzenie i melancholia się wkradła
Rano tak dziwnie się wstaje, już nie w popłochu
Rutynowo pokonuję ulicę, potem błoto jak mokradła
Co mnie tym razem czeka, może spanie na lekcjach pierwszych?
Taak, i na ostatnich też się pośpi, zmęczyłem się tej nocy
Ta zaoknowa zmora, mróz lotny są powodem moich wierszy
Niestety te rzeczy nie są w mojej mocy.

I cóż poradzę na zmarznięte paluchy?
Nawet marzną na oknie durne muchy
Chuchanie nie pomoże, ani grzejnik z poduchy

Świadectwem temperatury leżą na parapecie
Teraz wy co paczycie dobrze o tym wiecie
Że to nie lato, wy się w zimie znajdujecie

Przyjaźń trudnym jest tematem
Więc dziś o niej będzie zatem

Myślą ludzie - 'rzecz to łatwa'
A świat ludziom w głowach gmatwa:
Że prawdziwa jest ot zawsze
Że jej nie są żadne waśnie
Że za darmo, czerpać można
Proste to jak piłka nożna!

Lozohucm się z tym dziś nie zgodzi
W twarz nikomu więc nie słodzi
Przyjaźń spisać nie da, wytłumaczy
Obrażać się w żadną stronę nie raczy
Czas swój poświęca
Do radości zachęca
W cierpieniu współczuje
Nic jej nie dorównuje
Ona swymi ramionami
Czyni smutek wspomnieniami
Przytuli, gdy inni nieczuli
Ogrzeje, gdy mroźne zawieje
Najgorszą prawdę Ci przedstawi
Niedopowiedzeniami nie prawi
Swojego zdania nie zagłusza
Lecz do niego nie przymusza
Czasem milczy, patrzy w oczy
Czasem inna drogą kroczy
Przyrównać można do jednego zdania
Przyjaźń to miłość bliźniego, bez adoracji i pożądania.
To poświęcenia, rezygnacja,
Zrozumienie, akceptacja [...]

Przyjaźń to jest temat rzeka
Nigdy nie wiesz, co ją czeka
Może przerwy czy rozłąki lata
Przecież nie jest słodka, jak cukrowa wata!

Jeśli jednak zwiesz „prawdziwa”
To nigdy nie gaśnie
Zawsze jest żywa...

Niby wiemy, a praktykujemy?