Zeszyt te wspaniałe, Selene804

w labiryncie traw wysokich
pod płatkami maków polnych
szukam ciebie w myślach swoich
wymyślonych i ulotnych

pod listkami koniczyny
niezapominajki wrzosu
poszukuję cię kochanie
rezygnując z darów losu

w szumie fali nad jeziorem
szukam śladu moich myśli
w sen zapadnę może we śnie
szczęście moje mi się przyśni

błękit nieba wzrok przyciąga
szukam pośród lata woni
czasie wstrzymaj swe zapędy
on nie czeka dalej goni

może w skrzydłach mewy białej
moje szczęście przycupnęło
lub po szybach kroplą burzy
w szklanej kuli gdzieś utknęło

w cieple marzeń wciąż figlarnie
śmieje się do mnie z oddali
może gestem zawiedzenia
do amora się dziś żali

gdzie mam szukać o niebiosa?
dajcie wiarę myśl kierunek
bym nie błądził jak zbłąkany
popijając błędny trunek

pod skrzydłami domu bieli
w cieple pocałunków wielu
moje szczęście się weseli
już znalazłem ciebie Elu.

Zamień się w mojego doktora
Wylecz mą duszę gdy będzie chora

Zabaw się we wspaniałego ogrodnika
Zasiej nadzieję i podlej ciepłem z imbryka

Bądź moim prywatnym kierowcą
Prowadź przez drogę życia mi obcą

Bądź moim wiernym spowiednikiem
Gdy ciężko uporać się głowie z mętlikiem

Zostań też czasem łowcą zwierzyny
Niech pobudzają mnie Twoje czyny

I bądź przy tym świetnym hodowcą
Bym kwitła przy Tobie i była tą radosną

- Kto ją zabił?
- Nadzieja.
- Jak to?
- Wierzyła, że zaufanie zrobi co trzeba.
- Zrobiło?
- Zdradziło ją ze zmartwieniem.
- A ono?
- Płakało za rozsądkiem.
- Zjawił się na pogrzebie?
- Głosił mowę pożegnalną.
- Co w niej zawarł?
- Wielkie słowa.
- Czy pożądanie przyniosło wieniec?
- Tak, złożony z miliona ludzkich serc.
- A ludzie?
- Przestali w nią wierzyć.
- Znów nadzieja...
- Niesforna...
- Płakała?
- Jest mordercą.
- A sumienie?
- Załamało się.
- Gdzie teraz jest?
- Męczy pocieszenie.
- Pocieszenie?
- Przyjaciela nadziei.
- Kto zapłacił za pogrzeb?
- Przyjaźń.
- Co napisali na nagrobku?
- Miłość. Kiedyś była lecz już nie pamięta nikt.

Miłość jest jak kajdany,
kochasz,
lecz nie wiesz czy jesteś kochany.
Nie wiesz,
co z sobą zrobić,
nie śpisz,
nie pijesz,
tylko jedna myślą żyjesz.
Jakby tu Ją zdobyć.
Jestem cały sfrustrowany,
przyparty do nagiej ściany.
Jestem jak list niezaadresowany,
Nie mam adresu,
pukam do bram Hadesu.
Ale pojawia się nadzieja,
,na złamanie uroku czarodzieja,
który bawił się ze mną w złodzieja.
Kradł mi każdą chwilę,
było ich tyle.
ale teraz cię zdobędę,
twoim księciem będę,
w lśniącej zbroi,
który Twą duszę rozbroi,
jak magazynek,
zamienię Ją w bursztynek.

Jestem prawdą dawno zapomnianą
Jestem zagadką tą nierozwiązaną
Jestem cieniem na samotnej pustyni
Jestem książką ze stronami nieprzeczytanymi
Jestem różą wśród innych kwiatów
Jestem przestrzenią pośród dwóch światów
Jestem piórem, co pisze mądre słowa
Jestem obietnicą,że zaczniemy wszystko od nowa
Jestem promykiem wśród ogromnej kałuży
Jestem uśmiechem, co Twe niebo rozchmurzy
Jestem barwą, co wciąż ją malujesz
Jestem tym uczuciem, co go ciągle czujesz
Jestem złem wcielonym nad skrzydłami anioła
Jestem cichym szeptem, co zawsze Cię woła
Jestem marionetką - niczym żywy papier
Jestem tym miejscem, którego nie ma na mapie
Jestem całością złożoną z dwóch połówek
Jestem namiętnością tą z czułych słówek
Jestem tylko kroplą wśród kropel milionów
Jestem ciepłym powietrzem w środku balonu
Jestem długą drogą wciąż nieodkrytą
Jestem łzą na policzku Twym wyrytą
Jestem pustą skrzynią na dnie morza
Jestem krótką chwilą, co oddziela przestworza
Jestem potężnym ptakiem wirujacym nad nami
Jestem zakątkiem z niespełnionymi marzeniami
Jestem krzykiem samotności bezdomnego
Jestem żywym człowiekiem z oczami martwego
Jestem ciepłym podmuchem podczas zimy
Jestem tą muzyką, którą oboje lubimy
Jestem początkiem, środkiem i końcem świata
Jestem murem zaufania budowanym przez lata
Jestem krokiem w tańcu postawionym
Jestem Twoim pięknym snem wymarzonym
Jestem długą listą skutków i przyczyn
Jestem więc wszystkim, ale także niczym...