Zeszyt S jak Samotność, DariaGP

Spłonęło w ogniu moje marzenie,
Zginęła w nim moja tęsknota,
Zrodziła się kiedyś wielkim pragnieniem,
Dziś zapragnęła ofiar.
Ten ogień pali i niszczy,
Wokoło nic nie zostanie,
Już nawet zwęglonych zgliszczy
Nie ujrzysz, kiedy tu staniesz.
I woda tu nie pomoże,
Nie zwalczy nic tego żywiołu.
Zostanie po nim, być może,
Niewielka garstka popiołu.
Był czas na powroty,
Na jakieś tam wyjaśnienia.
Teraz już nie ma odwrotu,
Spłonęło wszystko… nic nie ma.

/Joanna/

Samotność sprawia, że stajemy się bardziej surowi dla siebie samych a łagodniejsi dla innych: i jedno, i drugie czyni nasz charakter lepszym.

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...

Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...

Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym,z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.

Nie zawsze znajduje się samotność w sercu lasów lub wśród skał. Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie.