Zeszyt pisane sercem, D-Ka-W

Nie zawsze święta cieszą blaskiem
Piękno choinki przyćmi cień
Bywa że odszedł ktoś niedawno
I trudno z tym pogodzić się

Wigilia dzień bardzo szczególny
Cudu narodzin piękny czas
W sercach najbliższych jednak smutek
Nie będzie Go dziś pierwszy raz

Na pustym miejscu nie usiądzie
Choć nie tak dawno w głos się śmiał
Trudno wspominać tamte chwile
I ciężko jest ukoić żal

Gdy dzieląc wspólnie się opłatkiem
Nie będzie go choć być tu miał
To jednak patrzy tam z z wysoka
Bo Pan Bóg już mu skrzydła dał.

Ten smutny wiersz dedykuję Dorotce...

Wiele rodzin zasiądzie przy stole wigilijnym ze smutkiem w sercu i na ten szczególny czas życzę im wytrwałości i wiary że nikt nie odchodzi tak zupełnie na zawsze i żyje nadal w naszych wspomnieniach...

Chciałabym uciec gdzieś przed sobą
Od swoich myśli swoich pragnień
To nie jest wcale takie łatwe
Zbyt wiele pytań wśród zagadnień

Uciec lecz dokąd trudna sprawa
Bo tam gdzie ja-tam myśli moje
Czasem bezbronne i dziecinne
Lecz zawsze walczyć chcą o swoje

Są przeznaczeniem mego życia
Gdyż ich nie mając nic nie znaczę
Są darem losu mej historii
Tak sobie właśnie to tłumaczę

Więc myślom chyba dam swobodę
Niech są swawolne jak ma dusza
Bo najważniejsze jest to właśnie
Że mnie do tego nikt nie zmusza.

nie co dzień rodzą się marzenia
nie co dzień umierają słowa
ale codziennie człowiek dąży
by w życiu zacząć coś od nowa

poprawić błędy które bolą
naprawić szkody wyrządzone
wyleczyć chore zadufanie
spełnić swe cele niespełnione

może na nowo wybrać drogę
trudniejsze szczyty do zdobycia
by na jej końcu móc powiedzić
warte to życie jest odkrycia

Strumienie łez nie do zatrzymania, spływają mi po policzkach.
Echo samotności odbijające się od moich czterech ścian, wbija się jak ostrze, przebijając moje kruche serce na wylot.
Ból przeszywający moją duszę, rozrywający ją na miliardy kawałków, sprawia, że się gubię.
Zagubiona wśród natłoku własnych myśli, zagubiona we własnym świecie;
Kroczę po cienkiej linii życia, szukając sensu własnej egzystencji.