Zeszyt opowiadania..., AlexK

Puk! Puk!
Ktoś zapukał do mych drzwi.
Otworzyłam.
Nikogo nie było.

Puk! Puk!
Powtórzyło się pukanie.
Lecz znów nikogo nie było.

Puk!! Puk!!
Ktoś pukał już głośniej, wyraźniej, częściej.
Wyjrzałam przez okno.
Nikogo.

Puk!
A jednak wciąż ktoś, gdzieś puka.
Puk! Puk!
Puka nieprzerwanie.

-Kto tam?! - krzyczę.
Puk! Puk!
-Kto tam?!!
Nagle zapanowała cisza...

I znów:
Puk!! Puk!!
Pukam bo żyjesz.
To ja. Twoje serce.
Puk-puk! Puk-puk! Puk-puk!

Obudziłam się przerażona.
Patrzę.
Jestem w ukochanego ramionach.

Jego łzy smutku zmieniają się w łzy szczęścia.

-Przepraszam, płakałem.
Tak bardzo się bałem, że z tej śpiączki się już nigdy nie wybudzisz.

Była dobrym dzieckiem. Spokojnym, cichy, skrytym w sobie. Nigdzie się nie włóczyła, nie lubiła w ogóle opuszczać swojego pokoju. Dużo czytała, kochała pisać wiersze i opowieści, których jednak nigdy nie pokazywała. Była bardzo małomówna, ale nie zwracaliśmy na to uwagi. Uwielbiała słuchać muzyki, dużo czasu spędzała też przed komputerem. Zdarzało się, że mimo swojej cichej osobowości, umiała nagle zrobić awanturę z niczego. Nie lubiła bardzo, gdy ktoś w czymkolwiek podważał jej zdanie lub zmuszał ją do zrobienia czegoś. Była strasznie nie pomocna. Taki wiek, myśleliśmy. Z biegiem czasu przestała nas prosić o cokolwiek, nie lubiła już nawet zakupów. Ale to dobrze. Nauczyła się skromności i skończy z tym pozerskim wyglądem, myśleliśmy.

Była bardzo dobrą uczennicą. Zawsze przygotowaną i pilną. Nie [...]