Zeszyt CHWILA ZASTANOWIENIA, AnTyKwA

Ranek mnie wita dylematem
którą dziś maskę przybrać...
Czy tą, pachnącą róży kwiatem?
I znowu miłą przygrać?

A może tą, co oczy puste
ukrywa wśród uśmiechu?
Do tego ubrać grzeczności chustę,
nie zauważą grzechu...

Wszystkie wytarte, wszystkie znoszone,
już na mnie nie pasują.
Dlatego czasem, gdzieś upuszczone
pękają i się psują.

I wtedy tymi pęknięciami
węże przeszłości wyłażą,
które mą duszę całymi dniami
swym gorzkim jadem parzą.

A moje serce całe skrwawione
i ran od jadu pełne...
czy kiedyś będzie naprawione?
Czy na kawałki pęknie...

po cichu
odejdę.
wymażę jak gumką wszystkie wspomnienia
pozbawię mą duszę ciężaru.
gdy się obudzisz mnie już nie będzie,
nie będzie już po mnie śladu.