Twórczość, ZamoY

Kim tak na prawdę jest Tworzyciel,
Czy to ja? Czy ty, ukryty we własnych snach?
Przez oczy wylewny, jak Marzyciel.
Przez życie spokojny, powoli gna.

Gdzie łza trwa?

Pod sercem schowane i w duszy, skarby,
Skarbie. Nie szukaj ich. Nie zrozumiemy.
Tajemnica odkryta, traci swe barwy.
W ręce trafia, to czego nie chcemy.

Skupiam się na oknie ciemnym dziś wieczorem
Wielce cichym ogniem opadam na dachu kawałek
Dalej zbieram z chodnika słowa już nieswoje
Układam domki z kart i po pojemnikach z zapałek
Ustawiam drogę bo za kolejnych kilka kroków
I kolejnej szklance Whiskey znów siebie zapomnę
Czyżbym nie tego chciał po cichu patrząc z boku
Na wszystko pisząc list pełen pogiętych wspomnień

Miasto, gdzie nigdzie nie widać granic,
Ludzie w swych mundurach żyją jak skazani,
Chłopiec na placu, w ręku trzyma dynamit
I wybucha. Leci do góry, wraz z ptakami;
Do nieba. Tam mu będzie na pewno lepiej,
Jak i nam tu zamkniętym, od lat.
W żyłach naszych, zaklęta czerwień,
Nie możemy uciec, choć nie widać krat...

nim jeszcze raz zamknę oczy
by usłyszeć myśli nieprzytomne
spojrzę na północ gdzie kroczy
me ciało same nim zapomne

to co odkryte zostało
przykryj

i tylko przed północą umilknij
nie wołaj śmierci przedwcześnie.

Likwidując swoje marzenia,
Człowiek umiera sam w sobie.
Jestem szeptem w Tobie.
Kierunek wiatru nic nie zmienia.
Nim zamkniesz ostatnie okno,
W cichej, suchej sypialni.
Popatrz jak kafle mokną.
Utopmy się w dźwięku. Nienormalni.

Na palcach policzyć bym mógł przekleństwa,
Mnożone przez setek słów czysto naturalnie.
W spowolnionym tempie, bez braku szaleństwa,
Rozumiem ruch tych ust, teraz bezwerbalnie.

Spadam, choć pióra z mych skrzydeł wypadają,
Rozrywane wiatrem, pełnym Twych gorzkich słów.
Legendy mówią, że i anioły błędy popełniają,
Na aureoli podpartej z setek ściętych głów...

Znamy się od dawna, jakbyśmy byli rodzeństwem,
Robię co rozkażesz, choć tak na prawdę nie chcę.
Odpokutuję to, co dla mnie jest zwycięstwem,
To, co ty nazywasz nieczystym przekleństwem.

Przekreślamy się nawzajem, na pozór naturalnie,
Życie, jest królestwem, dla nas toczy się fatalnie.
Jest czas, gdzie kończy się samolotów składanie,
I zmienia się w czas by zbierać, na wydawanie...

W moim pokoju, trzy na ścianie wiszą Twe zdjęcia,
Jesteś w mych zakamarkach, nie masz o tym pojęcia.
Czekaj.. Otwieram ręce byś wpadła w objęcia,
Lecz Twój to jest inny, pociąg do szczęścia...

Schodzę po stopniach Swojego życia,
Bez mapy, po za szlakiem od dawna.
Szukam pokornie i cicho sensu bycia.
Gdzie z grozą, postać stoi zabawna,
Za rogiem. Na skrzyżowaniu ulic,
Między moją a twoją i pomiędzy trochę.
Bo zachowujemy się jak łania w obronie,
Podaj mi słowo, zamiast nieczysto kłócić,
się...

Czas to tylko pędzący samochód,
Bez hamulców, a kierowcy wciąż brak.
Po co przeliczasz codziennie dochód,
Jedząc, to samo tracisz ów smak...

I wiesz, że trzymając moją rękę,
Nie wszystko jest tak samo stabilne.
Niewolniczo, jak ryba łapie przynęte,
Próbuję uwolnić się. Ciszą zamilknę.

Słońce też kiedyś zaśnie snem wiecznym,
A ja kuszony Twoim ciałem, będę się wił.

Chciałbym szepnąć raz jeszcze,
Tak prosto w Twe lewe ucho.
By odbił się od ścian głucho,
Głos mój. A na rękach dreszcze,
Ukoiły by Cię do snu spokojnie,
Jak statek na bezwietrznym morzu.
A ja wewnątrz, w sobie, jak po wojnie,
Szukam marzeń, buszując w zbożu.

Gdy ostatni raz uderzasz mnie, mocno jak burza,
Jestem gotowa, by w Twym cieniu się zanurzać.
Jestem gotowa, by upaść i się nie podnosić,
By zostać blisko podłogi, by paść pod Twe nogi.
Mówię Ci... Jak chciałabym z domu wychodzić,
Móc. Kolejny grzmot. Widzę purpurowe obłoki,
Świadomość na boki ucieka powoli...
Mówię Ci... Z domu raczej wyjść już nie zdążę,
Żywa...

Znużony jestem, tym wiecznym spadaniem,
Chciałbym w końcu upaść. Raz a porządnie.
Dzień jak co dzień, omijam śniadanie,
Czuję się tak obżydliwie swobodnie...

Zbudowaliście klatkę, dla każdego z nas osobna,
Zbyt dużą, by utrzymać wszystko oddzielnie.
Jesteśmy jak wilki, stado, masowa siła ognia,
Kochający się nawzajem, z lekka nadmiernie.