Twórczość, zakochaneniebo

roztapia każdą krę
napotkaną podczas
swojego pobytu

dzielnie
przedziera się
wśród krzywych
i nędznych min

nie poddaje się
po setnym upadku

nie posiada
błyszczącego strachu
w utopijnych źrenicach

zapala światło
jedno
drugie
pięćdziesiąte czwarte

wypędzi z zapomnianych
zakamarków karaluchy
złej samokrytyki

samoistnie maluje uśmiech
na twarzy
który zostaje już na dłużej

nie bywa czasem dobrze
cisza prześwietla najgorsze
krzyki i ludzkie wymówki

bez niej nie potrafisz
już miarowo oddychać
i nie być wychudzonym
pesymistą

dobrze, że ją masz
doceniaj zawczasu

wystarczy krzywy szept
złości iskra
nieufność roznieca

doceniam trud

wdzięczności
nie potrafię okazać

a jednak nadal
roztapiasz tą krę
nie kupując
wilczego biletu

wyrwałam się
z kontekstu życia

doświadczyłam emocji
których nigdy nie znałam

doznałam bólu
który przeszywa
każdy milimetr
mojej osobowości

wyszłam poza ramy
samowolnego pędu
ku nicości

to nie takie
proste

docenić to
co się ma
tuż pod
zasmarkanym
nosem

wyrwałam się z kontekstu
i zgubiłam wątek

tak bardzo
chcę wrócić

o jedną myśl
o jedno słowo
za dużo

nieba przychylę
poniosę ten ciężar
razem z tobą

wiruję między sensem
a nicością istnienia

dziwny charakter

badziewne spojrzenie
na świat

pomogę
jeśli tylko
poprosisz

skoczę w ogień

pożyję za ciebie
twoimi problemami

dlaczego

jestem tak
beznadziejna?

świat pełen barw
i twoja paleta wyobraźni

dążysz powoli do celu
z górki masz trochę lżej
życiowa fortuna kołem się toczy

uważaj na dziury
w asfalcie pospolitości

na czatach stoją
tradycjonaliści porażek

sygnalizacja znów zepsuta
przez lekceważenie

śmiało możesz pędzić
przed siebie
bez celu

żadnych barier
to twoje zasady

i nagle stop

ja już ci nie pozwolę
dalej się stoczyć

dzień jak codzień

widzisz znów
wypłowiałe
od przemęczenia
ludzkie jednostki

sznur aut
posłusznie
czeka na swój sygnał

ktoś slalolem
przedziera się
wśród groźnie
warczących maszyn

niebo lekko oburzone
zalewa łzami wielkimi
jak groch

ktoś za drogowskazem
obala już piątą małpeczkę
za ludzkie błędy
tego zwyczajnego dnia

niech życie
się zatrzyma

pora odpocząć

stoisz w bezruchu

weź głęboki oddech

może to właśnie
jest już ten
ostatni raz?

być altruistą
rzadko dziś
spotykana rzecz

wyzbyć się wszystkich
zachcianek i dogodności
- no skądże
przecież to grzech

w popłochu codziennego
zachłannego bytu
ciężko o drobną
i delikatną przysługę

usiądź kiedyś
odpocznij

rozejrzyj się
dookoła

pochłaniaj
to niewinne
piękno

i powiedz mi
wtedy

czy
egoizm
ma jakikolwiek
sens?

nikczemny to dar
przybierać różną postać
w zależności od dnia

przemierzasz ulicami
dopasowując się do faktury

kameleon ludzkości

to nie schizofrenia

to strach przed samym sobą

spójrz choć raz
bez paniki w lustro

niech nie pochłania
cię bezradność

dostosuj się
do własnego ja

a może

ty go wcale
nie posiadasz?

z całych sił
miotasz szczęściem
w nicość
i porażkę

do ostatku sił
walczysz z nieufnością

wszechświat rzuca
kłody pod nogi

upadasz

lecz nie wiesz
czy kiedykolwiek
jeszcze zdołasz
się podnieść

czas nie pomoże

problem tkwi
tylko
w tobie

a gdyby tak
zasnąć
ten kolejny
piękny raz

i wiecznie
choć przez krótką
chwilę

istnieć
w bezpretensjonalnym
wszechświecie

bez zawahań
w końcu o siebie
zadbać

renowacja własnego
wypłowiałego
ja

apokalipsa
wśród osobowości

ugrzęzłam po kolana

tak wiele dłoni
lecz która z nich
pomocna

jak dostrzec nieskazitelną
prawdę i chęci

ostatkiem sił
próbuję wybrnąć
z tego sama

losie
podaj mi linę

zholuj wynędzniałą
duszę

hulaj moje życie
tylko nie zgub się
wśród rozstroju uczuć

amok
bezmyślność
nicość
bezsens
dno

to od nas
odchodzą światełka dusz
wznoszą się wysoko
wszechświat mają
w zasięgu serca

ich ostatni zimny dotyk
stawia mocno na ziemi
ostatnia nauka
do końca życia

potok łez pokrywa ścieżkę
naszego losu
oczyszczając z kłamstw
i brudów całego półświatka

tętnijmy życiem za nich
niech odpoczywają
w obłokach sfer niebieskich
na wieki przeszczęśliwi
amen

dusza walczy
skutki uboczne wypływają
widoczne w oczach innych

zgrzyty wśród pięknych poranków
blizny na ciele
poparzenia na skórze
bezdech podczas wieczornej euforii

pobladła cera
zsiniałe usta
powolne tętno

brak nieskazitelności