Pyta(nie!)
Widnokrąg stroskanych tęsknotą oczu
osnuwa się mgłą wyrzutów sumienia…
Nasze wczoraj, jak na wyblakłym przeźroczu
z bojaźnią przenika w jutro zapomnienia…
Te łzy, które kiedyś szczęście lukrowały…
dwojgiem par oczu, uśmiechem zdobionych
Teraz gradem zbyt głośnym się rozpadały…
aby, usłyszeć serc bicie dumą odgrodzonych.
Wołam pośród życia uciech, o zapomnienie…
by, się pięknem chwil minionych nie dręczyć
Jednak czy o prawdziwej miłości wspomnienie
Kiedykolwiek sam zdołam wymazać z pamięci…
Autor
7 March 2012, 20:03
Nie każdy kunsztem pała.............i inie każda perła miejsce w koronie stanowić powinna...............
....diadem Twych słów choć dotknąć pragnęłabym............
6 March 2012, 10:02
Przy tym da się oddychać, wszystko na swym miejscu owiane lekką nutką miękkości. Tak delikatne i nieuchwytne jak poranna mglą, tak dalekie dla rozumu i tęsknoty..
Przepiękne...
I mimo wszyto, życzę by wspomnienie nie zostało zamazane, choćby wszyto krzyczało i o to prosiło... Nie warto zatracić takiego wspomnienia.Pozdrawiam
W.