Ulica nauczyła mnie jak godnie cierpieć…
dlatego czasami milczę…
umarłem…narodziłem się…
zmieniłem życie…
ale nie potrafię dzielić się cierpieniem…
i nie chcę...
uciekam więc… chowam się…unikam wzroku…
mówię, że jest fantastycznie…
ale tak nie jest…
czasem bolą słowa, bagaż ciąży…
i choroby nie omijają…
codziennie w ukryciu przybijam
się kawałkami do krzyża…zaciskam zęby...
umartwiam ciało…
by tylko przyzwyczaić się do bólu…
nikt nie pozna się…
że cierpienie przeszywa moje serce…
uśmiecham się…i daję radość…
i niczego w zamian nie chcę…
nie pytajcie więc dlaczego czasami...
milczę...
1 December 2011, 18:46
W Twoich wierszach jest tyle różnorodnych emocji... takich prawdziwych, otulonych płaszczem magii, przepasanych cieniem i blaskiem rzeczywistości...
To wielka przyjemność móc je czytać.
14 April 2011, 20:45
Grzegorzu...Twoja poezja jest jak napięta struna na gryfie, dźwięczna i zniewalająca swym wdziękiem..
...i nie ma znaczenia , czy tętni optymizmem, czy smutek z niej się sączy...podziwiam Cię
...ze mną jest zupełnie odwrotnie...wiecznie nie wprost mówię, z resztą nawet mój nick na to wskazuje:))
14 April 2011, 18:38
Bardzo ładnie Gerardzie ! Ale u Ciebie nie może być przecież inaczej :)
Pozdrawiam :)