To, o czym piszę, rzadko mieści się w głowie, a próbuję zmieścić to na kartce. Nie dziw się, że potrzebuję tłustego bitu, żeby prześlizgnąć się pomiędzy słowem a myślą.

Mam dobry zaczyn, bo czytałem filozofię i poetów i wyjarałem sporo tematu, a teraz mam schizę wielkości czarnej dziury, więc proszę, weź się przyzwyczaj do rzeczy, które ciężko zrozumieć.

Czuję się kompletny tylko w całkowitej ciszy, oddany rzeczom nieosiągalnym w realu, zbieram się na deszcz, bo lubię spokój i puste chodniki. Jak włóczę nogami przed siebie, to wiem, że jest jakiś sens, dopóki nie zacznę o tym myśleć.

Bo dotyka mnie pandemia społeczna, przejaw tego, że jest coś w życiu, co trzeba zmienić, zrobić lub ogarnąć. I rozpadam się na wszystkie, specyficzne dla psychiki poryte rozkminy. Że hajś i kogoś kocham, że hajs, bliscy, że hajs i rodzina. Jakbym utknął w martwym punkcie i bezradnie wołał. Wyrwij mnie jak kwiat, przesadź do raju. Coraz to głośniejszy dźwięk uderzającego o bruk deszczu przywołuje do porządku.

Do początków mojej choroby, świadomy życia i tego, że chciałbym iść wolny od stresów i gniewu. Nie spinać już duspka na widok innych ludzi i znowu mieć w sobie spokój luz i naturę. Łagodnie, na czilu, ale w głowie kłębią się chore myśli i ogólna bezradność.

I z zadrością patrzę na drogie auta i odpicowane chaty, i jestem mały, tak kurwa mały, że spokojnie mogę lampić za ogrodzeniem, bo i tak nikt mnie nie ujrzy, nie zwróci uwagi.

Jak sierota, szukam domu w wierszach, buduję lepsze miejsce, w którym poczuje się bezpieczny. Ale deszcz zacina mocniej i coraz bardziej wiem, że to nie jest możliwe.

I jedyna możliwość to umrzeć albo przestać istnieć. W tym miejscu już nie narozkminiasz, nawet jeśli urzekną cię chaos i pustka. Nawet jeśli znikniesz pod skórą, zagłębisz się ciut bardziej we własne ego i tak, gdzieś po drodze na szczyt zobaczysz, że jest on tylko szpilką, którą samemu sobie wbijasz w serce.

Rozdarcie, tak bardzo cię lubię. Bezsens, wciąż do mnie szepczesz, śmierć, wciąż wprawiasz mnie w konsternację, dla ciebie chciałbym wyjść poza ziemską bramę i zetknąć się ustami z chłodem twoich policzków, dla ciebie mógłbym porzucić to wszystko, myśląc, że zwrócisz wolność, ale ty tylko, powoli i bezszelestnie odzierasz drzewa z liści i napierdalasz tym deszczem tak mocno, że gdyby nie jego strugi, nic nie byłoby w stanie mnie obudzić.

17'