Uśmiech dzieciaka

Szłam raz sobie po ulicy,
Gdzie żebrzą nędznicy.
Starałam się nie patrzeć,
Na ten głód, pragnienie.
Widząc ból i cierpienie,
Odwracałam wzrok.

Jak dziecko bałam się śmierci,
Wrodzonej przez rodziców
Do żebraków niechęci.

I nagle, niechcący, mój wzrok powędrował,
W stronę chłopczyka, który za matką się chował.
Kobieta ubrana jedynie w starą bluzkę,
Kiedy na dworze wiatr podwiewał mi kurtkę.

Nie mogąc się powstrzymać,
Podeszłam do nich.
Wrzuciłam garść monet do kobiety dłoni.
Ona spojrzała na mnie z wdzięcznością,
W jej oczach łzy mieszały się z radością.

Jeden mały uśmiech chłopaka,
Upewnił mnie, że dobrze robie.
Zwykły, malutki uśmiech dzieciaka.