Powroty
Powroty są zawsze najcięższe
szczególnie te z dróg marnotrawnych
gdy myślisz - nic już z tego nie będzie
nie wiedząc, iż dom twój dawny
wciąż czeka - z ramionami Ojca
co jak na krzyżu rozciągnięte
z jego oczyma co smutnie piękne
z jego tęsknotą co jak krzak jałowca
wychodzi w pole nad ranem
wyciąga swe ręce sterane
i trwa - aż niebo zaleje atrament
nie woła... czeka na wołanie
które ze strachu gasisz w swojej krtani
24 May 2010, 14:55
Bardzo mi miło :) Muszę się zmobilizować i napisać coś nowego, bo niedługo mi się te starsze tworki skończą ;)
23 May 2010, 20:41
A to jest akurat jeden z moich starszych wierszy :) Wyciągam je ze starego kajetu ze sporym sentymentem - pisałam dobrych kilka lat temu... tym bardziej cieszą mnie wasze pozytywne opinie :)
Dziękuję i pozdrawiam :)
23 May 2010, 13:56
Pięknie złożony uczuciami ten wiersz.
Zakończenie to znakomite podsumowanie.
Nie wiem jak dla innych, ale dla mnie
piękny, taki niepewny.
Powroty są najgorsze, pamiętam czasy wagarowanie, miałem ciąg ze dwa tygodnie i ciężko było wrócić, a jak wróciłem, to nauczycielka powiedziała:
-"O! Jasi Wędrowniczek przyszedł"...
I zanim nauczycielka wróciła, to znowu dałem "nogę"
Pozdrawiam
Marka