Helios

A choć jest zima przeklęta
ja będę słońce pamiętać.
Napisałem ten wiersz dla wszystkich, których moje serce kiedyś kochało.
Niechże choć w poezji pamięć żyje, skoro nawet księżyc płonie ogniem minionego dnia.

eM., dziękuję, że błękit nachylasz i kładziesz mi na oczy.

Marianna... Kogóż to widzą oczy przeterminowanego poety?
Prawie jak w piosence, toć ujrzałem cień... jeno gołębicy.
Czyżby pokoju?
Fajnie.

Piotrze, bardzo Ci dziękuję za słowa aprobaty.

Serdecznie pozdrawiam :))

bardzo podobają mi się trzy ostatnie wersy
pozdrawiam :)

to słońce świeci do dziś
a może to blask srebrnych zbroi, które mienią się w oddali światłem gwiazd,
by odbić się iskierką w oku
nie widzisz ich już, a jeszcze słyszysz znajome kroki
ci, którzy szli ramię w ramię nie mogą odejść zbyt daleko...

wzruszające wyznanie zaklęte w pięknych wersach

Uczuciowe dzieło.