Na ustach w płynnym smaku
Zanika nicość wrzasku
Wyrazistość nocy złotej
Odbija się w blasku źrenic
Księżyc melodii kociej
Nasycenie barwy zanika
Gdy niebo szarością przenika
A złość w nicość odpływa
Pojawiają się namiętności
Nikłych przechodni i gości
Wśród swych ramion ugości
Cisza i mrok swobody
Otoczą cichym światłem świetliki
Gdzie miłość z dzieci
Wyrasta pośród krzewów jaśminu
Poławiając kroplę półmroku
Powiek ruch zanika
Od wszelkiego słów szeptu do snu ucieka