śmierć 

a może tak odejść uwolnić dusze
od strachu dnia powszedniego
nie czuć braku szczęścia ziemskiego
którego próżno szukałam w kochaniu
w drugim człowieku w sercu ludzkim
w sobie i swej słabości człowieka
odejść wyznaczając czas,miejsce, porę roku
bo to nic strasznego przestać żyć tak jak się nie chciało
nie dźwigać więcej smutku pod czarnymi rzęsami
w błękicie oczu
w czerwonym sercu
w wierze co zawiodła
w nadziei która się załamała