tkałam noce bezsenne z tęsknoty
gładziłam dłońmi puste miejsce obok mnie
czułam jak znów łaskocze zarost jego brody
wzburzone fale uczuć rzeźbiły żywą postać
przebudziłam o świcie wymyślone wyobrażenia
wokół ćmy z poparzonymi skrzydełkami nadziei
zgasło w nich życie tak jak zwyczajnie gaśnie noc
słońce zbladło z przerażenia
dzień zagubił się w dniu
i człowiek dla drugiego
tak nagle stał się bez znaczenia
została tylko pamięć zawsze z trwałą datą ważności

dziś odmawiasz pocałunku
tej która ciebie żywego
w warkocze nadranne wplotła
i w porannej rosie ust twoich smakowała
słońce ofiarowuje ciepło moim wzruszeniom
w otoczeniu martwego betonu
a ty każesz dzielić samotność z pająkiem
i karmić swoje głody do syta wspomnieniem
tego co ciepłą krwią i ciałem niegdyś było
choć sierpień w pełni dojrzewa
łąki i pola przystraja czerwień jarzębin
w moich oczach pejzaż lata rozmywa
ciężkie z ołowiu krople zapłakanego deszczu
żal który na rzęsach dźwigam
pląta się między milczeniem a ciszą
i w puste kartki wiersze wypłakuje

łzy nie pasują do koloru oczu
odświętnej sukience odejmują uroku
jednak szklą się barwą samotności
gdy oczekują na progu serca
miłości powrotu