Powiedz mi, człowieku,
Co zwiesz szczęściem?
W nostalgicznych chmurach
Jeszcze jest miejsce,

By zapisać myśli,
Utrwalić je na niebie.
Bo z ludzi wszystkich
Niebo wybrało ciebie.

Ulotna muzyka
Unosi się nad ogień.
Dźwięk się wymyka,
Skrzypce idą przodem.

W blasku księżyca,
Przy ognia trzasku
Oddech się wymyka.
O słońca połyskującym brzasku.

kiedyś odlecę
daleko wysoko
na wyspy usłane kwieciem
gdzie oceanu olbrzymie oko
brzeg chłoszcze piaszczysty

tam chmury płyną inaczej
niestrudzone nigdy pracą
bo na co im chleb?

wielu przede mną chciało się wzbić
by choć przez moment inaczej żyć
zachciało się ironii

był kiedyś jeden
co się odważył śnić
ukrócił jego nić
los cięciem zamaszystym

dął najpierw wiatr
wyśpiewując imię
to jedno
jedyne

wzywając i kusząc
matczynym dotykiem
własną krew dusząc

niewinna dusza
zapłatą się stała
barankiem
z poderżniętym gardłem

widzisz go gdzieś?
zapewne nie

spokojnie wędrowcze
dla niego już za późno

Wznieś ręce i bij nimi niebo!
Aniele zemsty, demonie pradawny,
Niech zadrży w posadach piekło.
Ziemię zmień zatem w koszmar jawny.

Sowicie zapłacą za swe przetrwanie,
Lecz w dłoniach twych nie miejsce materii.
Na nieboskłonie, gdzie Słońca zaranie,
Zerwiesz poły gwiazd wielkiej draperii.

Lecz, o, Niosący Światło*,
Porażkę poniesiesz sromotną!
Na barkach spocznie imadło,
Rzeźbiony pan chodząca samotność.

Oczy, kawałki nieba,
Ułamki roztropnej gry.
Wzruszone w posadach kręgi piekła,
Sprowadzą koszmary nie sny.

W bali, twej doli,
Twa łza się zakoli.
Lecz, o, Niosący Brzemię,
Jesteś skazany na wieczne cierpienie!

Więzień swej własnej nicości,
Zakuty w kajdany zazdrości,
A w imię czego?
Miłości?

Przypis:
*Niosący Światło - w wierszu chodzi o Lucyfera, upadłego anioła (z łac.: "niosący światło" - lucis (lux)- światło; ferre - nieść).