Cytaty - Tomasz Jastrun

Narkotyzujemy się dźwiękami i obrazem. Jakbyśmy bali się być sam na sam ze sobą. Może słusznie, w końcu sami dla siebie bywamy największym wrogiem. Czy jednak można daleko uciec od siebie? Pewnie tak, ale nie bezkarnie. Tylko w ciszy widać własne nieodkształcone myśli i problem.
A przy okazji znika sztuka milczenia. W naszej tradycji chwila milczenia w towarzystwie jest katastrofą, trzeba ją szybko czymś zagadać, dlatego w wielu domach telewizor zawsze jest włączony, nawet kiedy są goście.

Chorzy na nowotwór w większości żyją nadzieją, chorzy na depresję tej nadziei są pozbawieni. Ich świat jest inny. Nie myślą racjonalnie, nie są sobą. Dlatego nowotwór duszy czyni większe spustoszenie.

Każde życie jest zagrożone przez pustkę, dlatego tak maniacko wypełniamy je krzątaniną, tysiącami pozorów, głupstwami, które udają, że są ważne. Jakby nigdy nic snujemy plany na przyszłość, mądre, ale ślepe pająki. Są jednak chwile, gdy jak w blasku błyskawicy widać, że każdy z nas jest tylko małą, mięsną kulką obdarzoną oczyma i mózgiem, na cienkiej nitce zawieszonej w niczym.

Bardzo osobliwe, jak się człowiek starzeje. Dla młodego jest to jakiś tajemniczy i obrzydliwy proces. A dzieje się to dosyć higienicznie i niepostrzeżenie. Człek jak gigantyczna cebula traci kolejne warstwy, ale na tyle powoli, że nie da się żadnej łuski zobaczyć. I nosi się obraz siebie, który jest obrazem młodości, i chociaż ten obraz nijak nie pasuje do obrazu zmienionego, to jednak one nadspodziewanie szczęśliwie ze sobą współżyją. Jesteśmy więc złożeni ze stanu rzeczy i stanu wyobrażonego. Czasami jak przez szczelinę daje się zobaczyć nagle tylko stan realny, i to budzi grozę, na szczęście krótką, bo imaginacja biegnie na pomoc.

Ludzie w depresji, jeśli nie doszli do kresu, widzą więcej niż inni, którzy oślepieni są złudzeniem. W depresji znikają złudzenia, czyli zasłony, parawany, pozory, ubrania i nawet bielizna, człowiek i świat jest zupełnie nagi, czasami obrany ze skóry, widać ścięgna i kości.

Problem polega na tym, że wszyscy bez względu na płeć zaczynamy żyć coraz dalej od siebie. Od siebie nawzajem, a także od własnego ja, które pogrąża się w zgiełku zabiegania, w śmietniku reklamy oraz finansowych namiętności. Skały naszego skupienia są roztrzaskiwane przez nadmiar bodźców, zalewają je fale płynące z telewizyjnych kanałów, atakują nas jęki komórkowych telefonów. A brak czasu to brak przestrzeni na czułość.

Czasami kobieta jest jak zimne, ale ładne lustro i podobnie jak lustro potrafi inteligentnie milczeć. Ma powodzenie u mężczyzn - widzą w niej siebie, odbija co w każdym najlepsze i najładniejsze. Przychodzi jednak chwila, gdy lustro odwraca się na druga stronę. Wtedy okazuje się, że tam nie ma nic.

Kiedyś byłem dumny ze swojej nieśmiałości, teraz już wiem, ona bynajmniej nie świadczy o skromności, raczej o wielkich ambicjach i lęku przed porażką.

[...] depresja jest dotknięciem śmierci [...] w tym sensie, że nieistnienie wydaje się strasznym luksusem wobec istnienia w depresji.