Twórczość, Tamar Krusińska

UCZTUJE Z WYOBRAŹNIĄ

Głodzić wyobraźnię.
Można się starać, można próbować, postanawiać, karcić się za przyjemne chwile ucztowania.
Pilnuję, by nie oddać się zanadto życiu w jej władaniu. Racjonalny głos każe sprawdzać rzeczywistość. Trwa weryfikacja. Nadchodzą nowe raporty, informacje, asocjacje. Są poddawane analizie, rotowane, oglądane soczewką społecznego osądu, docinane ostrzem wymagań.
Gdy znajdę moment, w każdej sekundzie wysokiej alfy, zatapiam się w szczegółach Ciebie. Widzę Twoją twarz i włosy, w których chcę zanurzać palce, ślad dłoni na skórze Twojej szyi. Odejdziesz nocą. Zostanie wspomnienie miękkości. W bezruchu czekam aż moje ciało je sobie przypomni. Aż poczuje, jak jest stać naprzeciw Ciebie. Jak walczyć, by nie złamać wszystkich konwencji. Po chwili idziesz już w peronowym tłumie. A może zobaczę Cię nagle w równoległej kolejce? Pozwalam sobie obserwować z ukrycia nadchodzącego z naprzeciwka. Oceniać albo jedynie rzucić okiem na podniesiony kołnierz. Wpaść Ci w ramiona a zaraz zatrzymać się i nieznacznie uśmiechnąć. Potrzebuję jeszcze chwili by zobaczyć nas w codzienności. Siedzisz przy mnie w fotelu. Patrzymy w milczeniu za kuchenne okno, odlewamy w pamięć nasze profile. Wstyd mi, przepraszam siebie i zarazem wiem - nie powstrzymam się... jak brzmi? Lepiej zmienić czy pozostawić dwuczłonowe? Przestań dziewczyno - kończę ucztę. Dorosłą, uprzejmą surowością i z bólem zepchniętym otwieranymi drzwiami, wypraszam wyobraźnię. Wstaję, mobilizuję wszystkie siły do bycia tu i teraz.
Zatem, co zrobić? Może sprawdzę maila? Może coś napisał.
Bywam bezsilna.

Zapomniałam jak lubię
ciche nudne wieczory
gdy w wierszach się gubię
nie potrzebując znajomych

W naszym przyciąganiu
piękną mnie stwarzałeś.

W naszym wciąż szukaniu
dojrzewałeś.

Przyszedł kres.
Przykro, że to ma sens.

ciepłe ciężkie powietrze
w noce bezchmurne, bezwietrzne
staje się gęstsze
jak wtedy
i rozrywa wnętrze

znów nie chce
znów tęsknie
ja dla Ciebie w noce bezwietrzne

Mogłabym jeszcze dalej
śnić o Tobie, szaleć,
stapiać się. Palić.
Milczeć. Być spokojną dalej.

Mogłabym jeszcze dalej
wciąż walczyć i ranić.
Pożądać. Mamić.
Zbliżać się, oddalać.

Nie chce.

BUDZI INTUICJE

Znajomość, początkowo nieśmiała, zaczyna swoją ekspansję. Jest świetnym strategiem. Szuka silnych sprzymierzeńców. Jej pierwszym krokiem bywa budzenie najgłębszych intuicji. Nie łatwo je z powrotem uśpić, oszukać, nie chcą się uciszyć, nie dają się upić.

Zdziwiła mnie zwykłość naszego zapoznania, nagła naturalność z jaką siedliśmy przy stole, oczywistość, że jesteś. Znikły gdzieś szeregi zbyt wielu pytań. Patrząc na Ciebie, żartując, jedząc gruszkę w sosie waniliowym, orientowałam się, co się dzieje. Szukałam w sobie zapór, które wystawiam w obawie bliskości i detektorów bólu, które zwykły wyć zawczasu, wzywając do odwrotu. To szczelina w taktyce: przewidzieć porzucenie, nie dopuścić zranienia.

Uczy delektować się pięknem nie-pytania, nie-myślenia, nie-przewidywania. Swoją siłą inicjuje przypływy spontaniczności, otula spokojem. Przede wszystkim uczy czuć.

Dotknąłeś mojej ręki, zaprosiłeś ciało do tańca. Na chwilę unicestwiłam sztywne oczekiwanie obrotu skierowanego w przeciwne strony. Poczułam. Zaufałam mężczyźnie.

Wyzwala miękkość ruchu. Każe cieszyć się synchronią i śmiać z prostoty tańca. Napełnia pewnością.

Cudownie być atrakcyjną. Naturalną. Widzieć zachwyt. Być zachwyconą. Cudownie grać z Tobą, nie ucząc zasad. Wpasowywać się w Twoje zdania. Być czytaną.
- Jesteś psychologiem? Jakim?
- Pięknym i inteligentnym.
Zdobyłam Twoje spojrzenie, dłonie i płaszcz. Wracam do domu.

W szumie myśli, toni wrażeń, intuicja.
Wyciszam dialogi. By przetrwać, postanawiam głodzić wyobraźnię.

WSTĘP

Jak to jest ze znajomościami? Zawiera się je, może raczej staje ich uczestnikami? Czy możemy stawić opór ich sile, zaprzeczyć jej działaniu, odejść po prostu, podstawić dane, chłodno i pewnie wybierając drogę?
Zobaczyłam, że znajomość właśnie stała się w moim życiu, wciągając w środek tajemnicy. Czy to ja zadecydowałam, że jej właśnie chce? Może chemia, chęć dzielenia siebie, wieczny porządek, ślepy los, może on? Pytam, nie chcąc wiedzieć. Przestaje łudzić się możliwościami poznania. Chciałabym zaprzestać wyszarpywania się z własnego miejsca. Oddać się smakowaniu.

Znajomość - byt dość dynamiczny. Codziennie inna, ma w zwyczaju wędrować , wirować, odkrywać nowe terytoria, wnikać w kolejne partie ciała. Podbija pamięć, zajmuje uwagę, osłabia wolę, ucztuje z wyobraźnią. Ciało - jej laboratorium. Dawkuje energię, wyczula dotyk, przyspiesza bieg krwi, pogłębia oddech, podnieca, pcha naprzód czasem unieruchamia, często nie pozwala wstać. Ten ruch ekscytuje i ciekawi, równocześnie napawa lękiem, odsłania prawdę, podsyca niepewność, uczy nagości, skazuje na ryzyko. Co gorsze ogólnie znieczula, przyjemnie powala, mami i przyciąga.

Zniszczona racjonalność, moje ciało w jej władaniu. Pisząc to - zdawałoby się na progu mojej znajomości – zdaje sobie sprawę, że już weszłam.