Twórczość, sztejer

Kiedy wiedźmin spotkał wróżkę.
przepowiedni padły słowa.
- Czas byś ruszył na skraj świata,
Tam powita Cię przygoda.
Chwyć żelazny, długi kostur.
załóż ciężkie, srebrne buty.
Sprawdzaj każdy skrawek ziemi
byś nie ujrzał żalu, smuty.
A gdy zedrą się chodaki,
I wędrówki czas przeminie.
Od powiewu wyschną oczy.
Żadna łza z nich nie popłynie.
Gdy odnajdziesz kres swej drogi,
Spotkasz swoje przeznaczenie.
Znajdziesz coś, czego tak szukasz.
I co kochasz tak szalenie.
Więc wyruszył wiedźmin w drogę.
Minął ogień, wodę, lasy.
Wziął jedynie miecz ze srebra.
na niepewne, ciężkie czasy.
Broń to lekka, ale pewna.
w klindze są ukryte glify.
Stal wykuta w Mahakamie.
Gdzie najlepsze robią szlify.
Wiedźmin dobrze się zachował.
Kiedy złamał dane słowa.
Bo ta wróżka wiedźmą była.
Pełna zła i dwulicowa.

W zamku wielkie zgromadzenie.
Szlachta zjeżdża się szalenie.
Hetman wszystkich gości prosi,
wkrótce mowę swą wygłosi.

Jest Oskierko i Zagłoba,
chociaż pijus mądra głowa.
Kielich miodem wypełniony
Jan Onufry pocieszony.

Jest tu żurek i mięsiwo.
Noszą dania ino żywo.
Hetman kielich w górę wznosi,
o uwagę wszystkich prosi.

Cisza w sali wnet panuje.
Każdy ucha nadsłuchuje.
Zaraz padną ważne słowa,
myśli sobie Pan Zagłoba.

Książe Hetman słowa rzecze,
król Carolus ku uciesze
od dziś naszym krajem włada,
dobrze jest w nim mieć sąsiada.

Wstaje tedy Pan Zagłoba,
żeby wyrzec gorzkie słowa,
do hetmana je kieruje,
aż mu w żyłach krew pulsuje.

Żebyś zdrajco w mękach skonał,
żeby diabeł w swoich szponach,
porozszarpał Twe wnętrzności
i do smoły wrzucił kości.

Tak więc przyszedł czas niedoli.
Oddział znalazł się w niewoli
Hetman wyrok swój orzeka,
że śmierć buntowników czeka.

Jadą wszyscy na stracenie
Zaraz skończy się cierpienie.
Pan Zagłoba zbiera myśli
Gdy się wymknę, pomoc przyślę.

Rzecze tedy do dowódcy,
który silny, lecz łeb pusty.
Rochu wspomóż no krewnego,
w linii rodu najstarszego.
Wuj Twój Korab w herbie nosi,
o napitek grzecznie prosi

Roch niespiesznie z konia zsiada
I do wuja się przysiada.
Trunek w głowę już uderza
Roch do spania wolno zmierza.

Rankiem idzie ocalenie
Wróg rozchodzi się szalenie.
Pan Zagłoba, rześki zwarty.
Znowu wygrał walkę z czartem.

Roch Kowalski zawstydzony
Wie, że został już zgubiony
Służbę zdrajcy wypowiada
A Onufry tak powiada

Czas nam Rochu zdrajców prać
Tak brzmi rozkaz jego mać.

Polski szlachcic dumnym panem,
siedzi w karczmie nad swym dzbanem.
Dobrze zna oberży kąty,
sączy wolno kufel piąty.
Głośno w sakwie brzęczy złoto,
pije szlachcic więc z ochotą.
Miód po wąsach wolno spływa,
Gęsty zarost twarz pokrywa.

Teraz pora na mięsiwo,
więc mu niosą ino żywo.
Chociaż w tłuszczyk brzuch obrasta,
bardzo smaczna jest omasta.

A znad rzeki idą wieści,
których głowa nie pomieści.
Turczyn się do kraju zbliża.
Każdy modli się do Krzyża.

Polski szlachcic zamyślony,
nos od trunków ma czerwony.
Zaraz mina będzie krzywa,
gdy Ojczyzna pomoc wzywa.

Nie dba szlachcic o swą duszę,
gardło zaraz złapie suszę,
Więc szlachetka antał prosi
I z Bachusem toast wznosi

A gdy trunek opróżniony,
szlachcic lekko rozmiękczony
Wolno się do domu toczy
Chociaż ledwo widzą oczy.

Kiedy dojrzałości przyszedł czas,
Przydział w armii dostał każdy z nas.
Rzymska armia, znaczy dyscyplina,
Nowa szkoła życia właśnie się zaczyna.
Sacramentum znaczy ślubowanie,
Honor musi być pierwszym planie.

Ład, porządek jest nam dobrze znany
Mars obwieszcza wszystkim swoje plany.
Każdy z nas wyruszy zaraz w bój,
Żeby stłumić buntowniczy rój.

Do Picenium udajemy się,
Legion już rozdzielił siły swe.
Zaskoczenie to Krassusa plan.
Ziemia znowu wyda zboża łan.

Mummiusz nie był jednak świadom swoich sił.
Nie chciał, by się legion w lesie skrył.
W bezpośrednią walką oddział wdaje się,
Widmo rychłej klęski znów przybliża się.

Szumi wielki gęsty las,
Że odwrotu nadszedł czas.
Ocaleni wycofują się,
Sroga kara nie ominie Cię

Tylko Jowisz, wie czym jest Twój los,
Mars szykuje już płomienny stos

Chociaż kara ominęła Cię
Twój przyjaciel nie ukryje się,
Biały kamień w jego dłoni tkwi.
Suchy piasek będzie pełen krwi.

Kiedy wyprowadzasz cios,
Bratnia krew zalewa kłos.
W ciężkich mękach druh Twój zginął
Jego czas w Legionie minął.

Wojna przyszła sama, nieproszona .
Od zabójczej kuli, pośród tłumu znów ktoś kona.
Smutne niebo patrzy, opłakuje kraj
Kończy się dobrobyt, kiedy płonie gaj.
Teraz za granicę idzie każdy z nas.
Spotkasz kres ojczyzny, gdy przekroczysz las.

Gdy już pożegnamy nasze piękne strony,
Pierwszy rozkaz z góry będzie przydzielony.
Nowy polski oddział trzeba uformować,
Wszyscy do batalii mają się gotować
Nagła ta wiadomość przepełniła nas.
Bo to znaczy jedno, krwawej zemsty czas.

Teraz o Brytanię walka toczy się
Gdy za sterem siądziesz nie wycofasz się.
Numer nasz jest znany słynne 303
Kiedy wróg go słyszy,
Serce jego drży.

Już powietrzna walka rozpoczyna się,
Orli pazur w górę zaraz wzniesie się
Teraz naszą wartość każdy dobrze zna.
Bitwa jest wygrana, ale wojna trwa.

Teraz naszą wartość wszyscy dobrze znają
Nasze wielkie czyny pieśni opiewają.

,,Fenrir wydał głośny ryk,"
Czas bojowy zebrać szyk.
Armia zaraz stoczy bój.
By wyplenić wrogi rój.
Tyr odwagą wspiera nas.
Krwawej walki nadszedł czas.

Już z oddali widać gród.
Zdobyć go to żaden trud.
W żyłach krew gotuje się
Rzekł wieszcz tedy słowa te
Gdy nastanie walki czas,
Nic już nie powstrzyma nas.

Z góry słychać głośny krzyk,
Zaraz umrze stary dzik !
Uszło już z Ragnara życie,
Węże Go mordują skrycie.
Jarl nasz w dole uwięziony
Jest już na Valhalli stronie

Wszyscy bracia się zbierają,
Krwawą zemstę obmyślają.
Kiedy Ellę pochwycimy,
Litości nie okażemy

Mur obronny przełamany.
Plan już prawie wykonany.
Władca pochwycony skrycie
Zaraz straci swoje życie.

Rzecze Odyn, że już czas.
Stracił Ella szaty, pas.
Modli się do Boga skrycie
O dostatnie w niebie życie.

Pierwsze żebra wyłamane
Są na boki rozciągane
Już na rany idzie sól
Słychać wkoło krzyk i ból

Teraz płuca wyjąć czas
Stracił Ella władzy pas.

1) Nawiązanie do okrzyku Ragnara Lodbroka w chwili śmierci - „Gdyby warchlaczki wiedziały, jak umiera stary dzik!”.

,,Płaczą wierzby,
Szumi las,
Że okrutny nastał czas.
Ciężkie działa toczy wróg,
Słychać wkoło krzyk i huk.
W puszczy oddział zbiera się,
Gotów oddać życie swe.
By Ojczyźnie pomoc nieść
I z uśmiechem nucąc pieśń.

Lecz dowódca załamany,
Rzecze wszystkim swoje plany,
Nim nastanie nowy świt.
Oddział swój zakończy byt.
Rzekł więc major słowa te
By pułk szybko zebrał się,
Czas stolicy pomoc nieść
I poległym oddać cześć.

Koniec września zsyła wici,
Że z Warszawy uszło życie,
Wieść ta to głębokie rany,
Przyszedł czas by zmienić plany.
Czas więc na południe iść.
Nikt z nas już nie będzie lżyć.
Długo trwa nierówny bój
W kościach ułan czuje ból
Pod Huciskiem oddział zwarty,
Znów pokonał Niemca hartem.

Czas tych zwycięstw ustać musi
Przeciwnika trzeba zdusić.
Formują się wrogie siły,
Wkoło kłębią się mogiły.
I choć pułk przerzedza się.
Oni nie poddadzą się.

W kwietniu przyszło zaskoczenie,
W zagajniku rozproszenie.
W Anielinie otoczony,
Major został postrzelony
Chociaż przyszedł życia kres.
W agresorze strach wciąż jest,
Gdy legendę o nim słyszy,
Cichy jest jak mała mysz.

,, Do Finlandii agresor się zbliża,
Zaraz wyważy drzwi.
Artyleria dosięga już nas.
I kraj cały tonie we krwi.
Mimo to, wciąż w fińskich sercach,
Mała iskra się tli.
Bo legenda obiega dziś świat
że Związek z rozpaczy już drży.

Od dziecka z ojcem na polowaniach,
Celnością wyróżniał się
Teraz wśród tajgi dobrze schowany
Namierza pierwszy swój cel.

Jego snajperski wzrok,
Zna kolejny krok
Wróg w polu zjawia się.
Może spróbować biec,
Lecz Biała śmierć,
To tylko życia kres.

Trzeci miesiąc trwa polowanie,
W rozdarciu znajduje się wróg.
Ruska władza wciąż głowi się,
Gdzie ukryć się mógł fiński duch.
Chociaż kolejny dzień tak przemija,
I efektów wciąż brak
W końcu musi nadejść ten dzień,
Gdy Simo opuści świat.

I chociaż w marcu został trafiony,
Aż pocisk zniekształcił mu twarz
Dzięki pomocy z Ojczyzny strony
Przeżył czym zadziwił nas.

,,Twoje oczy patrzą na ten świat
Lecz by orzec czyś jest Sparty wart
Musisz zdać swój pierwszy w życiu test
Gdy go nie zdasz
Spotkasz życia kres
Rada Starszych dzisiaj ocenia Cię.
Z ust ich padną słowa,
Tylko Tak lub nie
Wielka Rhetra,
To zbiór twardych praw
Ponad wszystko ceni siłę, duch i hart.

Teraz masz już swoje 8 lat.
Edukacja to kolejny start
Czytać, pisać, nauczyłeś się
Już niedługo w armii
Zaczniesz życie swe
Władaj bronią,
Miecz do ręki chwyć
Walcz, zabijaj
Byś mógł godnie żyć.

Gdy dorosłeś,
Wyruszyłeś w bój
Wroga Persja
Jak szerszeni rój
Do Ojczyzny Twojej zbliża się.
Lecz Spartanie nie poddadzą się
Gdy wyrocznia rzekła,
Że nie uda się
To nie przeraziło Cię
Idzie wojna,
To jest ciężki czas.
Ale żaden wróg nie złamie nas
Lecz Efialtes hańbą okrył się
I do zguby zaprowadził Cię.
Perska armia tworzy zabójczy krąg
Pomoc jest daleko stąd.

Ostre strzały przeszywają Cię.
Twoje życie zaraz skończy się.
Jednak Persja popamięta nas
Bo nadchodzi wolno zemsty czas.
Już Helleni tworzą siły swe
Wroga Persja nie przebije się.

Nazywam się Oliwia. Jestem wysoką, postawną kobietą, której niedługo stuknie trzeci krzyżyk. Na dworze jest ciemna, głęboka i głucha noc. a ja siedzę w swoim ulubionym bujanym fotelu i wpatruję na mój ulubiony kominek.
Myślami wracam do wydarzeń, które miały miejsce dwa i pół roku temu. W ostatnim czasie moje życie pełne było niespodzianek i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Wszystko, przez co przeszłam w ostatnich miesiącach wielu może wydać się nieprawdopodobne,
a jednak.
Macieja poznałam na ostatnim roku studiów. Był adiunktem na Wydziale Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Specjalizował się w tematyce dotyczącej ochrony informacji niejawnych. Choć był jakieś 10 lat starszy nie odczuwałam tej różnicy wieku, jaka była pomiędzy nami. Początkowo spotykaliśmy się u niego w gabinecie na konsultacjach
w sprawie konspektu pracy. [...]

,,Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo". - Józef Piłsudski

,,We wrześniu narodził się,
Ten złowrogi plan.
By Rzesza rozrosła się,
I zmienił się graniczny stan.
Szaleniec ze zgrozą rzekł.
Obróć Polskę w proch,
Gdy wszystko to rozpocznie się,
Usłyszę świst kul, płacz i szloch

By udaremnić ten plan,
Z odwagą chronili Ojczyzny bram,
Choć niewielu ruszyło w bój,
Zadali najeźdźcy ból.

Z ufnością czekali na sojuszniczy znak,
Lecz partner odwrócił się
I zgiął przed oprawcą swój kark.
Raginis z uśmiechem rzekł,
Nim skończę swój byt.
Gdy przeciwnik pojawi się
Nasz ogień rozpędzi go w mig.

Pokażcie więc, na co was stać,
Nie uciekniemy, nie będziemy się bać
Choć w boju niewielu nas jest,
Opisze nas chwalebna pieśń."