Twórczość, Spero

Noc jest zbyt jasna. Księżyc, rozświetlający niebo i gwiazdy, które odbijają się na powierzchni naszych okien, gdy wpatrujesz się w przestrzeń, bezmyślnie obracając pusty kieliszek w dłoni.
Mieliśmy pójść od kina na seans o dziewiątej. Zegar na ścianie wskazuje piętnaście po pierwszej, a ty wciąż nie możesz usunąć. Wiem, że odchodzisz od zmysłów.
Zastanawiasz się, czy jeszcze nie umarłem.
Powiedziałem ci, że rozładowała mi się bateria w telefonie, że przepraszam i wrócę później. Dodałem, delikatnym szeptem, że kocham i wolałabym być z tobą. Nie czekałem na zrozumienie, rozłączyłem się, nim zdążyłabyś zadać choć jedno pytanie.
Kochanie, zasługujesz na więcej.
Na więcej niż puste przeprosiny i tanie kwiaty. Na więcej niż samotne wieczory i wieczne wymówki. Kochanie, nie zasługujesz na spędzanie [...]

Tęskni się za małymi rzeczami. Drobnymi okruchami zachowań, które uzupełniają codzienność.
Tęskni się za sposobem, w jaki przeciągał się, wstając z łóżka, za leniwym uśmiechem, gdy szeptał „Dobranoc” i nerwowym poprawianiem włosów przed wyjściem.
Tęskni się za detalami, którymi kolorował szare dni. Jak wtedy, gdy zwiększał głośność radia, bo wiedział, że właśnie leci moja ulubiona piosenka. Jak gonił mnie z ręcznika po łazience, śmiejąc się do łez, bo właśnie ochlapałam go wodą, myjąc zęby.

Nie ma związków idealnych. Nie ma ludzi doskonałych. Jest za to miłość, która sprawia, że i ludzie, i związki, pomimo swojej nie perfekcji, stają się piękne. Być może, sama miłość nie zawsze wystarcza, ale bez niej... Bez niej wszystko inne jest niewystarczające, niezależnie jak dobre mogłoby [...]

- Wróciłam! - pospiesznie zdjęła buty, odwiesiła ciemny płaszcz na wieszak w przedpokoju i weszła do salonu. – Kupiłam po drodze nasze ulubione ciasto z tej cukierni na rogu, mam nadzieję, że wciąż masz na nie…
Zamilkła w połowie wypowiedzi. Wciągnęła po cichu powietrze, pospiesznie próbując zorientować się w sytuacji. W salonie znajdowały się aż trzy osoby, zamiast zwyczajowo jednej. Jej współlokator siedział na brzegu kanapy, jak zwykle uśmiechnięty, tłumacząc coś jej rodzicom. Zdawał się zupełnie nie zauważać wyrazu ich twarz. Jej matka jak zwykle uśmiechała się grzecznie, chociaż tym razem mogłoby się wydawać, że kąciki jej ust są nieznacznie nierówno wykrzywione, zaś jej ojciec… Nigdy nie widziała go w takim stanie: był czerwony na twarzy, a jego zazwyczaj spokojny [...]

On zawsze szukał morza. Nierównej tafli, pełnej przeplatających się kolorów zieleni, granatu i błękitu. Otwartego morza, którego jedynym ograniczeniem była linia horyzontu. Wody, w której niebo odbijało wszystkie swoje barwy.
Morze był jego symbolem wolności. Napełniało go spokojem, sprawiało, że zwykle nierówny oddech odnajdywał swój rytm, niemalże idealnie równy z szumem fal.
Dla mnie był wyjątkowy. Nie było w nim romantyczności, wielkich gestów, jedynie odrobina czułości. Jak wtedy, gdy owinął mnie swoim szalikiem, kiedy marzyłam na przystanku. Gdy bawił się kosmykiem moich ciemnych włosów podczas porannej kawy. On chował dłonie w kieszeniach, czasami ukrywając tam też i moje, i odwracał wzrok, gdy przyłapywałam go na wpatrywaniu się we mnie. Rzadko się śmiał, jednak zawsze uśmiechał się na mój widok.
Czasami [...]

Kocham cię, idioto.
Kocham. Na tym zaczyna się i kończy cały ten dramat.
Kocham cię pomimo: kłótni, nienawiści, złości i krzyku. Kocham cię pomimo tych wszystkich lat, które spędziliśmy osobno i miesięcy bez słowa. Kocham cię jak szlona, głupia i nierozważna. Kocham cię miłością niezdrową, zatrutą i przeklętą.
Kocham cię i dlatego musisz zniknąć z mojego życia. Pytasz, dlaczego tak nagle. Dlaczego tak niespodziewanie usunęłam twój numer, zniszczyłam wspólne zdjęcia i usunęłam setki wiadomości. Musiałam. Musiałam je zniszczyć, aby mieć choćby najmniejszą szansę z ruszeniem ze swoim życiem do przodu.
To ja ostatecznie zerwałam wszelki kontakt. Piszesz, że nie rozumiesz, że przecież było nam dobrze w ten naszej nie-przyjaźni, w przypadkowych wiadomościach i niezapowiedzianych telefonach. Mi nigdy nie było "dobrze" [...]

To niezwykłe wchodzić do mieszkania i wciąż czuć twój zapach.
Intensywną woń twoich perfum, które jeszcze unoszą się w wąskim, ciemnym korytarzu. Zapach przypalonego omletu, który nie sposób wywietrzyć z tej niedużej, starej kuchni.

Nie opuszcza mnie to przedziwne, surrealistyczne uczucie, jakbyś wciąż czekał za drzwiami sypialni albo na fotelu w salonie, z przekrzywionymi okularami i wciąż grającym w tle telewizorem. Jakaś część mnie stale wierzy, że cię tam znajdę, w tych wszystkich miejscach, które tak niezaprzeczalnie naznaczyłeś swoją obecnością. Że odnajdę cię w tym naszym niewielkim, zagraconym mieszkaniu, które mimo upływu czasu wciąż oddycha tobą.

Jesteś tam jeszcze? Czy to tylko wiatr bawi się ze mną, rozdmuchując woń twojej wody kolońskiej z łazienki na korytarz, jakbyś właśnie minął mnie w drodze do kuchni?

Może gdy zamknę oczy, złapię cię nagle za rękę...

Nie było go.
Rozbita fiolka drogich perfum wciąż leżała niesprzątnięta na ziemi, a ostry, pieprzowy zapach dopiero zaczynał rozprzestrzeniać się po pokoju. Jej dłonie drżały, a drobne krople krwi, które pojawiły się, gdy rozcięła skórę, próbując zebrać kawałki szkła, już zdążyły zaschnąć. Pojedyncze, jasne kosmyki włosów opadły jej na twarz, wyrywając się z ciasnego uścisku gumki.
Podkrążone oczy zdradzały bezsenność kilku ostatnich nocy, a zaciśnięte, blade usta drzemiącą w niej niepewność. Strach był niczym krew płynąca w jej żyłach, coraz szybciej tłoczona do serca, a zamiast powietrza oddychała gorzkim zawodem.
Ludzie byli nieidealni. Zawodni, niedoskonali, wadliwi, ułomni, zepsuci, wybrakowani, porzucający innych. Ludzie byli utrapieniem dla samych siebie, przekleństwem, potępieniem i swoją największą zgubą. Okrutni, pozbawieni skrupułów, tak szybko nudzący się [...]

Noc jest zbyt długa w tym niewielkim pokoju.
Drewniana podłoga, drewniane krzesło i stół. Drewniana rama od łóżka z twardym, odkształconym materacem i rozrzuconą pościelą. Wszystko przewrócone, rozerwane i rozbite w przypływie wściekłości.
Nocą nie widać gwiazd na tym niebie. Wydaje się niemalże nieżywe, nieczułe i pozbawione nadziei.

Rama od okna uderzała raz za razem we framugę. Gdzieś, w oddali, można było usłyszeć szelest liści targanych silnymi podmuchami, odrywanymi powoli od gałęzi. Walczyły jeszcze z mocą wichury, jednak ich zmagania były z góry skazane na porażkę.
Powinien wstać i zamknąć okno. Jakaś część jego umysłu, ta jeszcze nie do końca odrętwiała, wiedziała, że jeśli wkrótce tego nie zrobi, rama może się połamać i jutro czeka go jedynie więcej pracy. Poza [...]

Mario,
doprawdy, żal mi ciebie. Po wielu latach znalazłem w sobie w końcu odwagę, by przelać na papier te słowach, których nigdy nie miałem odwagi wypowiedzieć na głos w twojej obecności. Szeptałem je za twoimi plecami, krzyczałem na pustych ulicach naszego miasta po zmroku.
Moja najdroższa. Chciałabym, aby prawda była mniej okrutna, pozbawiona swojej zwykłej brutalności i szczerości, przyozdobiona w kolorowe piórka i słodkie słówka. Jednak prawda nie może kłamać, a gdy mierzymy się z nią twarzą w twarz – potrafi trafić w nasze największe słabości.
Mario, mimo moich najszczerszych życzeń szczęścia i pomyślności dla ciebie, życia przepełnionego dobrocią, nie mogę cię dłużej okłamywać. Ty nie możesz już dłużej okłamywać samej siebie, wykorzystując mnie niby marionetkę w swojej zabawie. Pora [...]

Kirito,
jest późne, wtorkowe popołudnie, gdy siadam przed ekranem, nieśmiało uderzając w klawiaturę i po raz kolejny próbując zebrać słowa, które tak nieudolnie chciałabym ci przekazać. Za oknem wszystko pogrążone jest już w ciemnej, głębokiej czerni nocy i nawet blady blask sztucznych latarni nie potrafi dodać temu światu kolorów. Wręcz przeciwnie – na granicach niewyraźnej jasności, mrok wydaje się wręcz jedynie gęstszy i jakby smutniejszy, walcząc swoim największym kontrastem, bez którego nigdy nie mógłby istnieć. Bo czym więcej jest ciemność, jeśli nie brakiem światła?
Jak zawsze w głowie mam więcej słów, które chciałabym ci powiedzieć. Może usta i palce są zbyt wolne, zbyt drętwe, by przekazać ci je wszystkie. Chciałabym czasami, abyś potrafił odczytać moje myśli, znaleźć w nich pocieszenie, [...]

Gdy się obudziła, za oknem wciąż było jeszcze ciemno.
Nie znosiła zimy za ponure poranki i smutne wieczory. Powroty w ciemności, wśród cieni i braku słońca. Za grube chmury, które tak często ukrywały nawet niewielki blask księżyca i sprawiały, że czuła, jakby niebo spadało jej na głowę.
Ubrała się w ciszy, bez zapalania światła. Kierowała się jedynie sztuczną poświatą rzucaną przez okoliczne biurowce, tak mnogo otaczające jej blok. Powoli i z wyczuciem zamykała szafki niedużej komódki. Wciągnęła na siebie sprane jeansy i przydługi, wełniany sweter. Przez chwilę, z przymkniętymi oczami, wdychała świeży zapach prania i delektowała się delikatnym drapaniem tkaniny na jej nagim ciele. Szybkim ruchem związała włosy w wysokiego, niedbałego koka – byle tylko jej nie przeszkadzały, wciąż opadając [...]