Twórczość, sparkling angel

Czy wiatr jest i ciemna chmura,
Na baczność przyszło mi stać.
Bacznie i w bezdechu,
Dzień i noc tak trwać.

Na wozie czy czasem pod,
Stoję, bojąc dać do przodu krok.
Choć nogi już więdną i brak mi tchu,
Trwam cały czas, by spokojnie doznać wiecznego snu.

W tę noc sylwestrową,
życze wam bliskości z drugą osobą.
Dużo szczęścia i słodyczy,
reszty niech każdy sobie sam pożyczy.

A ponadto dużo zdrowia,
i by zabawa sylwestrowa,
była tak udana,
by trwała do białego rana.

Pewien duszek ciemną nocą,
sprawdzał jak drzwi łomocą.
Raz wystraszył Panią Franie,
kiedy kąpiel brała w wannie.

Duszek tak się rozpanoszył,
że każdy już miał go dosyć.
Bo raz kiedy się przechadzał,
wszystkie szklanki poprzewracał.

Rodzina zdenerwowana,
chciała już duszka przeganiać,
Więc wezwali egzorcystę,
aby przegnać zmory wszystkie.

Jednak duszek sam jedyny,
i tak robił z innych kpiny.
Za nic miał już modłów stosy,
i powiedział wszystkim dosyć.

Nie chcę wam już więcej szkodzić,
może lepiej się pogodzić.
Więc odejdę lepiej sobie,
Jak powiedział tak też zrobił.

I do dzisiaj nie wie nikt,
gdzie ten duszek znikł.

Nadeszła jesień,
i szare znów się stały dni.
Nadeszła jesień,
nawet z nieba kapią łzy.

Lecz nawet jesień swój urok ma,
to nic że zwiędnie każdy kwiat.
Należy znaleźć w niej urok i czar,
mimo tego że pochmurna, zimna i zła.

Oprzeć się na parapecie,
z kubkiem herbaty w dłoni,
i patrzeć przez okno,
jak wiatr liście goni.

Lub z jesiennym słońcu,
popatrzeć na drzewa,
gdy wiatr szeleści,
i z konarów złociste liście zwiewa.

Dziś w zadumie i milczeniu,
każdy człowiek pogrąża się.
Rozmyślając o wieczności,
o tym co było i co jest.

Podążając na cmentarz,
by bliskim świeczkę zapalić,
i jeden dzień w roku,
móc swój ślad u bliskiej osoby zostawić.

Pochylić się nad grobem,
tych co wiatr z tej ziemi już zdmuchną,
i połączyć,
się z bliską swemu sercu duszą.

Szare drzewa,
szarzy ludzie,
cały świat umazany w brudzie.
Szary kwiat,
szary liść,
już nie może tak już dłużej być.

Pragnę dziś pokolorować,
kroplą tęczy to zabarwię.
aby to co było szare,
znów stało się piękne i ładne.

Szary dom i jezioro,
szary zmierzch i szary świt.
Aż po uszy w melancholii,
nie chcę dłużej tkwić.

Wezmę z sobą kredki, farby,
nawet pędzel jakiś mam.
I na nowo znów zabarwię,
cały mój świat...

Do poduszki wam poczytam,
Jak kot mruczał do słowika.
Że mu myszy już obrzydły,
I że ser też chciałby inny.
A nie w kółko jak co ranek,
Mleka dostać cały dzbanek.
Ja to chciałbym posmakować,
To co na śniadanie je królowa.
A na obiad dla odmiany,
Zjem truskawek ze dwa dzbany.
Na kolacje też chcę zjeść
Zapiekanek chyba z sześć,
Popić to wszystko koktajlem,
Wtedy życie bym miał fajne.

Tak ten kotek się rozmarzył,
Że i obiad by przegapił,
Co mu babcia gotowała,
Poprzedniego dnia z rana.

Patrzę na świat oknami duszy,
Więc żaden lek mnie nie wzruszy.
Patrzę na świat tylko sercem,
Bo wiem że kiedyś musi być lepiej.

Choć kłody pod nogami nie raz są,
I dni zwątpienia nie raz.
To nie oczyma,
Tylko sercem patrz.

Wciąż pragnę Ciebie,
I twych bezwstydnych spojrzeń,
Kiedy leżysz nago,
Tuż obok mnie.

Ty wiesz jak bardzo Ciebie pożądam,
Twego ciała, twych ust,
I nie oddam cię za żadne skarby,
Nigdy już.

Chyba sobie ciebie wyśniłem,
Gdyż jesteś idealna,
Taka słodka i piękna,
Niemalże nierealna.

Zatopiony w twym bursztynowym spojrzeniu,
Muskam delikatnie czerwień twych ust.
Szeptam ci cicho do ucha,
Zostań ze mną na zawsze już.

Dotykając bezwstydnie twego ciała,
Topiąc się w twych spojrzeniach pożądania,
Tak mocno pragnąc ciebie,
Chcę by ta chwila wieki trwała.

Lecz gdy budzi nas ranek,
Po upojnej bezwstydnej nocy.
Wracamy z krainy kolorowych wrażeń,
Do szarej rzeczywistości.

Pozwól mi,
wsłuchać się w blask twych oczu.
Pozwól mi,
Zobaczyć jak pięknie bije twe serce.
Daj skosztować miłości,
Która płynie z głębi ciebie.
Pozwól mi,
Okryć cię miłością.
Taką delikatną i czułą,
Niczym jedwab najdroższy.
Bo dla Ciebie warto,
Wspiąć się na wyżyny bezinteresownej miłości.