I tak minął dzień za dniem
Miłe Święta już tuż- tuż
Gwiazdka wnet na wschodzie błyśnie
I oznajmi nam nowinę,
że w Betlejem, ziemi Judy, Maria porodziła syna.

On przychodzi by nas zbawić
Cóż mu zatem dać możemy,
Prócz miłości z serc płynącej
I pokłonów aż do ziemi

Weźmy więc opłatek w ręce
Niech się dzieli z bratem brat
Mnóstwo życzeń w dzień narodzin
Niech popłynie w wielki świat!

Gdy się smucę, gdy weselę
Miewam chandrę i złe dni
Wtorek, środa i w niedzielę
On pomaga w życiu mi

Tysiące zniczy, tysiące kwiatów
na grobach naszych bliskich.
To pamięć o tych, co już odeszli
przyciąga nas tu wszystkich

Lecz wśród grobowców tonących w kwiatach
mogiła jest nieznana.
Nie ma tu kwiatów, nie ma tu zniczy,
przez kogoś zapomniana.

Może tu leży żołnierz nieznany;
położę na niej kwiatka.
Postawię nawet maleńką świeczkę
i pójdę, na grób dziadka.

Kim jestem, skąd przyszłam
i jaki jest mój cel?
Kogo zapytać, kto mi odpowie?
Pytania dręczą mnie.

Wpadłam na chwilę, lecz po co?
Nikt mnie nie pytał czy chcę.
Zjawiłam się tu nocą?
A może szarym dniem?

I kiedyś przyjdą po mnie,
nie będą pytać, czy chcę.
Zabiorą mnie tam nocą?
A może szarym dniem?