Wiele jest serc złamanych na ziemi,
I już wiem, że czas tego nie zmieni.
Głośna cisza po stracie ukochanej osoby
Odbiera nam chęć życia, przysparza choroby.
Nasze myśli są wielkim ringiem emocji,
A w sercu rodzą się elementy despocji.
Zostajemy sami z tym problemem,
Ze słabością, we własne siły zwątpieniem.
Wali się życie, świat, wszystkie plany,
Pretensje mamy do Boga, choć tak mu ufamy.
Skazani na samotność pośród czterech ścian,
Gotowi by podejść do niebios bram...

Ten obraz, widok, to odbicie
Mego ciała w Twoich oczach
Pochłonęło me myśli całkowicie.
Ten moment, ta chwila przeurocza…

Delikatne dłonie pieszczące me ciało,
Głodny, tygrysi wzrok przeszywał mnie całą
Lecz bardziej czułam delikatność, tą jeszcze nieopierzałą
Która dopiero rodzi się z pożądania i czułości,
Szacunku, wierności – tych wszystkich składników miłości.

Płomienie w oczach i niewymuszony uśmiech,
Dały mi tysiące uczuć pozytywnych muśnięć.
Świadomość jedności, potrzeby jak tlenu,
Szczęścia, przeznaczenia, rozkoszy – przybyłych z Edenu.

Nie wiem co Bóg planuje zrobić z nami,
A może wyboru dokonamy sami?
Nie wiem czego pragniesz i do czego dążysz?
Jaka wątpliwość i marzenie po Twej głowie krąży?

Wiem jednak czego ja pragnę i co czuję,
Choć czasem zranię Cię moim pazurem…
Wiem, jestem pewna że kocham Cię nad życie
I zawsze kochać będę…
… chociażby i skrycie.

Tak wiele w życiu pytań
– na które nie ma odpowiedzi
Tak wiele zagadek
– niemających logicznego rozwiązania
Tak wiele dylematów, wahań i problemów
Ukazujących świat w wielkim cierpieniu
Każdy człowiek posiada ich inny zbiór
Niepozwalający dotknąć mu szczęścia chmur
Pozbawionym logiki, strategii, z ogólnym nieładem
Ogarniający świat trującym jadem
Egzystencja każdego z osobna
Ma w sobie cząstkę zła i cząstkę dobra
Żyjąc na tym świecie pozbawionym barw i ich odcieni
Żyjemy w nadziei, że jednak coś jeszcze się zmieni
Że rozwiążemy choć jedną życiową zagadkę
Zapalimy w mroku malusieńką gwiazdkę…
I rzeczywiście tak się dzieje
Gdy kostuch płaszcz swój czarny przywdzieje
Zapuka do drzwi naszych
I zabierze do siebie w rozpaczy
Każdy z osobna rozwiąże największą tajemnicę
Swej egzystencji, wkładając śmierci rękawice

Mówi się, że nie ma aniołów na świecie,
Że nie przybywają ani w życia zimie ani lecie…
Ja wiem jednak z własnego doświadczenia,
Po wielu ścieżkach życia błądzenia,
Że anioły są, istnieją i żyją jak ludzie
W tym samym przez los zadawanym trudzie…

Mój ma oczy w kolorze indygo – gdy się złości.
Lazurowe natomiast gdy pieści – w tym nie zna litości.
Ma skórę choć męską, to miękką i delikatną,
Tą anielską, rozkoszną, tą imperialną,
O zapachu życia, nadziei i schronienia,
Które daje gdy obejmuje ramieniem pośród brzmienia
Serca – tej melodii najpiękniejszej dla duszy,
Która potrafi napoić gdy ogromnie mnie suszy.
Ma jeszcze jedną broń tajemniczą, ukrytą,
Gdy nie wierzy innym znanym mi już chwytom.
To najszczerszy uśmiech jaki może ofiarować,
Wraz z miłością i oddaniem potrafi podarować.
Ja oprócz tego cenię jeszcze Jego obecność,
Która jak dla mnie powinna trwać wieczność.

Mówi się że nie ma aniołów na świecie,
Ja mówię, że są i w zimie i w lecie…
Na złe i na dobre życia fragmenty
Stawiając solidne miłości fundamenty.
By na nich solidny wybudować zamek,
Pełen szczęścia, radości i innych niespodzianek…