Mała przestrzeń, zagracona całą kolekcją kiczowatych antyków, przywodzi na myśl stare muzeum, w którym na co dzień gości jedynie cisza. Replika ręcznie zdobionego, wiktoriańskiego fotela stoi tuż obok praktycznego, składanego krzesła z początku dwudziestego pierwszego wieku. Obydwa przykrywa gruba warstwa kurzu. Całość to absolutny chaos, który władze zdecydowały się zamknąć na klucz i ukryć daleko od wszelkiej cywilizacji, tak by dać ludzkości dość czasu na wymazanie z pamięci błędów przeszłości.
Mija sekunda i Armiści są już wszędzie. Niektórzy ściśnięci na podstarzałej kanapie, inni na zakurzonych, ręcznie zdobionych fotelach. Kwieciste wzroki i rzeźbione detale znikają z pola widzenia na rzecz głębokiego grafitu i błyszczących wojskowych odznak. Żołnierze są jak zaraza, wciskają się do środka bez odrobiny cierpliwości. Pędzą i wrzeszczą bez [...]

Dobro i zło. Granica tak naprawdę jest wyjątkowo prosta. My chronimy, oni zabijają. My jesteśmy dobrzy, a oni źli.
Nauczyłam się cenić tę prostotę.
Sam środek nieMiasta. Błyskawicznie mijamy setki identycznych domów. Przy takiej prędkości skok równa się śmierci, nawet z tak niewielkiej wysokości. Szczególnie, że na zewnątrz czeka twardy jak skała beton. Fale przecinanego powietrza raz za razem wślizgują się do naszego wagonu, przewracając wszystko do góry nogami. Dlatego nienawidzę tych otwartych. Ręka już dawno ścierpła mi od ściskania głupiej poręczy. Każda kolejna fala wymaga większego wysiłku, by utrzymać się w środku. Od upadku nie chroni nas nic oprócz tego kawałku metalu. Z powodu braku środków Armia usunęła boczne ściany, żeby zrobić z nich coś bardziej użytecznego. Zapewne było [...]

Czerń,
- Słyszysz mnie?
Nie chcę słyszeć. Uciążliwy ból przeszywa moją czaszkę. Mam w ustach słodki smak. Każda moja myśl skupia się właśnie na tym. Pragnę więcej.
- Otwórz oczy.
Mimo suchoty w gardle, mimo bezgranicznego zmęczenia chcę więcej. To jedyne o czym jestem w stanie myśleć.
- Chcę więcej – mój głos brzmi jak szorowanie paznokciami po tablicy, ledwie jestem w stanie odróżnić słowa, które są uzewnętrznieniem moich myśli. Chcę więcej.
- Kim jesteś?
Czy ten człowiek nie rozumie? Ja chcę więcej. Ja tego potrzebuje.
- Dajcie mi więcej – moje gardło ściera się na proch przy kolejnych słowach.
- Gdzie jesteś? – głos staje się coraz bardziej natarczywy.
- Więcej – czy jest w stanie usłyszeć błaganie w [...]

Świst w otwartym wagonie uniemożliwia wszystkie rozmowy, dlatego siedzą cicho. Ja rekrut, X, Mark, Evan i Simon. Każdy z naładowanym pistoletem w dłoni wypatrujący wroga. Ja nieco z tyłu. Niedoświadczona. Nie mam prawa na czynny udział w akcjach.
Oni zaatakują. Chcą X i najprawdopodobniej ją dostaną. Do tej pory nie udało nam się ochronić żadnego Artefaktu. Jakim cudem ona jest taka spokojna? Uważnie wpatruje się w mijane widoki, a jej ciemne włosy falują na wietrze. W dłoni trzyma zapalniczkę, a w szkarłatnych ustach papierosa, bawi się zapalniczką ale nie zapala go. Wszystko wydaje się być dla niej zabawą, zabijającą nudę. Jej pistolet nie jest nawet odbezpieczony.
Jej tyły trzyma Mark. Strzelec. Pochylony i gotowy do akcji. Jego ostre rysy i [...]